Καλή αρχή...

Το δημοψήφισμα του Ιουλίου ήταν η κορύφωση της πορείας ενός λαού, που για χρόνια πάλεψε να ορίσει τη μοίρα του, ενάντια στις επιλογές αυτών που θέλουν να φαντάζουν αφεντικά του κόσμου και που του επέβαλλαν μια μοίρα χωρίς παρόν και μέλλον. Που  πάλεψε σκληρά, αν και λοιδορήθηκε άγρια από τα μεγάλα μέσα προπαγάνδισης και τις πολιτικές ελίτ που εφηύραν κάθε είδους επίθετα για να του φορτώσουν όπως λαός «τεμπέληδων», «φοροφυγάδων» και «κλεφτών». Πάλεψε χωρίς σταματημό και με κάθε τρόπο και μέσο, πορείες, απεργίες, συλλαλητήρια, πλατείες, ακόμα και με την ψήφο του, για να κρατήσει ψηλά το ηθικό του και να δώσει προοπτική στη ζωή του και ζωή στα παιδιά του. Όλος αυτός ο αγώνας φάνηκε να κορυφώνεται σε εκείνο το δημοψήφισμα που έμοιαζε να κλείνει νικηφόρα μια προσπάθεια πέντε χρόνων αγώνα. 

Η ζωή έμελλε να αποδείξει, ότι αντί να ήταν το κλείσιμο ενός κύκλου αγώνων και η αρχή για μια νέα πορεία κατακτήσεων και προόδου του ελληνικού λαού, ήταν η αρχή για μια νέα σειρά κυνηγητών, διώξεων και βαθέματος μιας αδιέξοδης πορείας προς την καταστροφή. Μόλις μια βδομάδα μετά ξεδιπλώθηκε σε όλο της το εύρος η απίστευτη προδοσία που είχε εξυφανθεί όλο το προηγούμενο διάστημα. 

Τα μέσα δοκιμασμένα και οδυνηρά για το λαό, η προδοσία που είναι το καλύτερο φάρμακο για να διαλύσει αγωνιστικές διαθέσεις, να σπείρει την απογοήτευση, να καλλιεργήσει αδιέξοδα, να μπερδέψει συνειδήσεις και να καθηλώσει κινήματα. Ο σκοπός απλός και ξεκάθαρος.  Η αριστερά με την έννοια της πολιτικής δύναμης που όχι μόνο δεν τιθασεύεται και δεν ποδηγαιτείται από την άρχουσα τάξη, αλλά στέκει απέναντί, πολέμιος κι εχθρός της, αυτή η αριστερά δεν υπάρχει. 

Έτσι τα γεγονότα του Ιουλίου, αντί να σφραγίσουν το τέλος μιας περιόδου αντιλαϊκών μέτρων, οικονομικής καταστροφής και βίαιης καταστολής, σηματοδότησαν μια καινούρια, ακόμα πιο έντονη επίθεση των ευρωατλαντικών θεσμών που με το προσωπείο των δανειστών και των θεσμικών οργάνων, έφεραν ένα ακόμα, το τρίτο στη σειρά και το πιο οδυνηρό, μνημόνιο. 

Όσο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού προσπάθησε για ένα διάστημα να παίξει με τα περίφημα ισοδύναμα, αντικαθιστώντας με αυτά τις υποσχέσεις της και συνεχίζοντας την ίδια αποπροσανατολιστική πολιτική του Σαμαρά με το success story του, απέδειξε κι αυτή, όπως και οι προηγούμενές της, ότι η κατηφόρα της υποτέλειας δεν έχει τέλος και όριο.

Από τα ισοδύναμα περάσαμε γρήγορα στα αναγκαία μέτρα διάσωσης, ακόμα μια φορά, της οικονομίας και από εκεί στην αλόγιστη και αμετροεπή πολιτική της υποδούλωσης και του ξεπουλήματος. Από τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, στην ψήφιση κι άλλων φορολογικών βαρών, στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και στην παράδοση της όποιας εναπομένουσας οικονομίας στα ξένα συμφέροντα μέσα από το σκάνδαλο των τραπεζών και τις επίσης σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις έναντι πινακίου φακής, το πούλημα των κόκκινων δανείων στα ξένα φαν, το νόμο για τις απαλλοτριώσεις πρώτης κατοικίας και τώρα στο ασφαλιστικό.

Αν με όλα τα προηγούμενα οι κυβερνητικοί παράγοντες προσπαθούσαν να ψελλίσουν και σε ένα βαθμό με τη βοήθεια των μέσων μαζικής προπαγάνδισης να θολώσουν κάπως τα νερά, ότι γίνονται εν είδη ισοδυνάμων, για να μη μειώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις ή να μην περάσουν σε απολύσεις, τα τελευταία μέτρα και κυρίως το προσχέδιο του ασφαλιστικού, διέλυσαν και το τελευταίο ίχνος επιχειρήματος για μια πολιτική που υποτίθεται ότι προσπαθεί να βοηθήσει τους αδύναμους.

Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό πάει ακόμα παραπέρα την κατάσταση στη χώρα και ολοκληρώνει θα έλεγε κανείς, όλα αυτά που τα προηγούμενα χρόνια υφαίνονταν μέτρο το μέτρο, δίνοντας καθαρή την εικόνα της ζοφερής πραγματικότητας στην οποία έχουν ρίξει τη χώρα και της προοπτικής που της επιφυλάσσουν. Τρεις είναι οι βασικοί πυλώνες του ασφαλιστικού, που και οι τρεις έχουν ιδιαίτερη σημασία και συνέπειες τόσο άμεσες όσο και μακροπρόθεσμες για την ελληνική κοινωνία.

Στον πρώτο πυλώνα είναι τα μέτρα για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες. Εκεί η ασφάλιση η ίδια χάνει κάθε έννοια και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο μετατρέπεται σε ένα μεγάλο εισπρακτικό μέσο με δυσβάσταχτα και ακατάβλητα εισπρακτικά απαιτούμενα. Δε θα σταθούμε εδώ να αποδείξουμε τον παραπάνω ισχυρισμό, γιατί νομίζουμε ότι πλήθος γραπτών και προφορικών αναλύσεων το έχουν κάνει αυτό ήδη. Το σίγουρο και το πασιφανές όμως είναι ότι διαλύει αυτούς τους κοινωνικούς χώρους, χωρίς ελπίδα  ανάκαμψης ούτε καν και σε περίπτωση μιας κάποιας αόριστης μελλοντικής (πολύ μελλοντικής θα λέγαμε) προοπτικής ανάπτυξης της οικονομίας.

Αυτό το μαρτυρούν άλλωστε και οι ίδιοι οι συγγραφείς και πολιτικοί εκφραστές του, οι κυβερνητικοί υπουργοί και βουλευτές όταν λένε ότι «είναι υπέρ των αδυνάτων και αυτών που έχουν εισόδημα κάτω από 5.000 €», αφού είναι γνωστό ότι ακόμα και το επίδομα ανεργίας υπερβαίνει αυτό το ποσό και είναι επίσης γνωστό ότι με το επίδομα ανεργίας δεν μπορεί να ζήσει ούτε ένας άνθρωπος μόνος του, όχι ολόκληρες οικογένειες. Το αποτέλεσμα του ασφαλιστικού, αν ψηφιστεί και εφαρμοστεί, αλλά και κυρίως η πολιτική πρόθεση και βούληση που σε όλους τους τόνους δηλώνει ξεκάθαρα, είναι το τέλος αυτών των κοινωνικών ομάδων και η πρόσθεσή τους κατά δεκάδες χιλιάδες στους ήδη πολλούς ανέργους και εξαθλιωμένους της χώρας μας.

Ο δεύτερος πυλώνας του στοχεύει τις ήδη μικρές και πετσοκομμένες και από τα προηγούμενα χρόνια συντάξεις. Μειώσεις στις κύριες συντάξεις, εξαφάνιση του ΕΚΑΣ και το τέλος της συζήτησης για τη 13^η σύνταξη.. με το τέλος της 13^ης σύνταξης. Το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και μαθηματικά ακριβές. Το χαμήλωμα του οικογενειακού προϋπολογισμού των ελληνικών νοικοκυριών και κυρίως εκείνων των εργατικών στρωμάτων, που λόγω της ανεργίας και των οικογενειακών δεσμών στην Ελλάδα, τροφοδοτούταν τα προηγούμενα χρόνια από τις συντάξεις των απόμαχων της δουλειάς και η μετατροπή της σύνταξης για τις νεότερες γενιές σε κάτι λιγότερο από μακρινό όραμα, σε μη όραμα δημιουργώντας ασφαλιστικά αντικίνητρα, αφού η σύνταξη θα είναι τελικά πολύ λίγη και για να την πάρεις θα πρέπει να δώσεις πάρα πολλά.

Όσο για τον τρίτο πυλώνα του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα γραμμένος. Η θεσμοθέτηση ουσιαστικά της ανταποδοτικής ασφάλισης με τον ορισμό του προσωπικού ποσοστού αναπλήρωσης σημαίνει όχι απλά την κατάργηση της ενίσχυσης των ταμείων, αλλά τη συνολική κατάργηση του κοινωνικού και αναδιανεμητικού χαρακτήρα της ασφάλισης, αλλά ακόμα παραπέρα και την αφαίμαξη και ουσιαστικά την κατάργηση αυτού που τα προηγούμενα χρόνια ονομάσαμε κοινωνικό κράτος. Και αυτό πάει πολύ πιο πέρα από το εισοδηματικό ύψος των λαϊκών νοικοκυριών.

Γιατί το κοινωνικό κράτος ή κοινωνικός μισθός είναι η παρέμβαση, μέσω του κράτους, στη διανομή του συνολικού πλούτου και η επιστροφή ενός μέρους τελικά της παραγόμενης υπεραξίας στα χέρια αυτών που την παρήγαγαν, στους ίδιους τους εργαζόμενους δηλαδή. Και αυτό σε ένα μεγάλο μέρος γίνεται μέσα από την ίδια την ασφάλιση και το δέσιμό της με τον κρατικό τομέα και κορβανά. Είναι δηλαδή το τελευταίο ίχνος συνολικής κατάκτησης της εργατικής τάξης που φέρνει τον ίδιο τον καπιταλισμό στα όριά του και δεν είναι τυχαίο ότι είναι κατάκτηση των αγώνων του 20^ου αιώνα, του αιώνα των επαναστάσεων και των ανατροπών, στο μεγαλύτερο μέρος του υπέρ της εργατικής τάξης.

Με αυτό το νομοσχέδιο ολοκληρώνεται ο κύκλος, με την άμεση μείωση του βιοτικού επιπέδου και την ακόμα παραπέρα φτωχοποίηση των φτωχότερων λαϊκών μαζών, τη σταδιακή κατάργηση του κοινωνικού κράτους και τη συμπίεση μέχρι και εξαφάνιση των αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων της πόλης και του χωριού.

Αν όλα αυτά γίνονταν σε μια περίοδο ανάπτυξης και ροής κεφαλαίων, θα μπορούσε ίσως να πει κανείς ότι επιχειρείται μια προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και μια εξαθλίωση της εργατικής τάξης, προς όφελος μιας  μονοπωλιακής ανάπτυξης μέσα από τη ληστεία των πόρων της χώρας και τη δημιουργία φθηνού εργατικού δυναμικού έτοιμο να ριχτεί βορά στα μονοπωλιακά κέρδη. Όμως τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά η ανάπτυξη και τα μονοπώλια με τις επενδύσεις τους δε φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα.

Αντίθετα η κρίση των ιμπεριαλιστικών οικονομιών βαθαίνει. Η ευρωζώνη δεν καταφέρνει να συνενώσει καν τα κράτη που την απαρτίζουν και ας είναι μόνο 19 αυτά και η Ελλάδα είναι το τρανότερο παράδειγμα αυτής της ανισομετρίας της, ενώ και ο υπόλοιπος Νότος δε λέει να ξεπεράσει τα σοβαρά προβλήματά του. Και αντί να απλώνεται η ανάπτυξη βλέπουμε κι άλλες χώρες να σέρνονται σε μια υφέρπουσα και  όχι λιγότερο επικίνδυνη ή επώδυνη κρίση, η Γαλλία είναι το καλύτερο, αλλά όχι το μοναδικό παράδειγμα.

Η Αμερική από την άλλη, φτάνει από την εκστρατεία για τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή να ψηφίζει νόμους που τη μετατρέπουν από τη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, στο μεγαλύτερο παράδεισο φοροδιαφυγής, αφού μόνο έτσι ελπίζει να συγκεντρώσει κάποια κεφάλαια και να κλείσει κάπως την ψαλίδα των ελλειμμάτων της, κεφάλαια που όμως, όπως είναι γνωστό, δεν είναι ικανά να μπουν σε κίνηση και να διαμορφώσουν οικονομία, παρά μόνο να μεγαλώσουν το παρασιτικό μέρος της κοινωνίας, αφήνοντας πίσω τους τα εκατομμύρια των φτωχών, άστεγων και άπορων να παραπαίουν χωρίς διέξοδο και προοπτική.

Έτσι εχούσης της κατάστασης είναι να  απορεί κανείς, πώς γίνεται να αγνοούνται επιδεικτικά εδώ και χρόνια όλες οι αναλύσεις των εκατοντάδων οικονομολόγων,  ακόμα και των πιο υψηλόβαθμων στελεχών των ίδιων των οργάνων τους, όπως το ΔΝΤ, ακόμα και οι δηλώσεις των ίδιων των ιθυνόντων των παγκόσμιων οργανισμών τους, που σε όλους τους τόνους λένε, αποδεικνύουν και επιμένουν ότι τα μνημόνια που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, κανένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να έχουν, παρά μόνο τη συνέχιση της καταστροφικής πορείας της οικονομίας, μιας καταστροφής που θα φτάσει και κοντεύει ήδη να φτάσει στην ολοκλήρωσή της.

Η απάντηση που δίνουν σε αυτή την εκτιμημένη από τους ίδιους κατάσταση είναι το προσχέδιο του ασφαλιστικού που, με τους πυλώνες που περιγράψαμε προηγουμένως, φτωχοποιεί ακόμα περισσότερο και μάλιστα με έντονο και βίαιο ρυθμό μεγάλα τμήματα πληθυσμού, τελειώνει με κάθε έννοια κοινωνικού μερίσματος, ξαλάφρωμα για τα λαϊκά στρώματα, δημιουργεί αντικίνητρα για την ασφάλιση ειδικά στους νέους ανθρώπους, προϊδεάζοντας έτσι για τη μη προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας και «σπρώχνοντας» σε δουλειές του ποδαριού, ανασφάλιστες και χωρίς προοπτική, αλλά και μειώνοντας μελλοντικά τα αποθεματικά των ταμείων σε έναν χωρίς τέλος κύκλο.

Οι μεγάλες κινητοποιήσεις που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί τον τελευταίο καιρό και μάλιστα με το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου απέναντί τους, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων της βουλής ψήφισε το μνημόνιο που το προέβλεπε και ακόμα και τώρα  σιγοντάρουν την ψήφιση του νομοσχεδίου, στην καλύτερη περίπτωση ασκώντας κάποια «δημιουργική κριτική», και η απεργία της περασμένης Πέμπτης που συνένωσε όλους σχεδόν τους κλάδους της ελληνικής οικονομίας και τα στρώματα του ελληνικού λαού και η μεγαλειώδης συγκέντρωση που την επισφράγισε είναι αποδεικτικά της θέσης του λαού απέναντι στο νομοσχέδιο και τις προθέσεις του.

Πράγματι η μάχη για το νομοσχέδιο του ασφαλιστικού δείχνει να παίρνει διαστάσεις και χαρακτηριστικά που ξεφεύγουν τα πλαίσια της διαμαρτυρίας. Και αυτό είναι λογικό απέναντι σε ένα νομοσχέδιο που μοιάζει να συμπυκνώνει όλη την επιθετικότητα της πολιτικής των μνημονίων. Είναι όμως και απόλυτα αναγκαίο αφού μετά την ψήφιση και την εφαρμογή του η χώρα και τα λαϊκά στρώματα θα χάσουν και τα τελευταία εργαλεία συγκρότησης της οικονομίας και παρέμβασης στην πορεία της, ενώ έχουν ήδη ξεπουληθεί και οι βασικοί πόροι της μέσα από τις τελευταίες άκρατες ιδιωτικοποιήσεις και ξεπουλήματα (βλ. λιμάνια-αεροδρόμια) και έπονται γρήγορα κι άλλες.

Το ότι η κατάθεση αυτού του νομοσχεδίου γίνεται σε μια στιγμή που μεθοδικά έχει διαμορφωθεί και προχωράει ακόμα η προσπάθεια πλήρους διάλυσης της αριστεράς και μάλιστα από μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε αυτοαποκαλούμενη «αριστερή», αλλά ακολουθεί τον ίδιο δρόμο της αντιδραστικής πολιτικής, (αλλά και της συρρίκνωσής της και διάλυσής της) με τις προηγούμενες κεντρώες και δεξιές κυβερνήσεις, ενώ και η αντιπολίτευση δεν έχει τίποτα σοβαρό να αντιτάξει, δείχνοντας έτσι το σύνολο του πολιτικού κόσμου να καταρρέει, δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε απλώς σύμπτωμα, είναι πολύ περισσότερο και μια επιλογή  των ιμπεριαλιστικών κέντρων και δείχνει ξεκάθαρα την απόλυτα καταστροφική πορεία που επιφυλάσσουν για τη χώρα.

Δε χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά. Στη γειτονιά μας χώρες ολόκληρες έχουν παραδοθεί στην πλήρη καταστροφή, μεγάλες περιοχές πλούσιες σε φυσικούς πόρους έχουν πέσει στα χέρια της πιο σκληρής εκμετάλλευσης από τον ιμπεριαλισμό και τους ευρωατλαντικούς θεσμούς του. Η καταστροφή τεράστιων παραγωγικών δυνάμεων που γέννησαν οι πόλεμοι που έσπειρε ο ιμπεριαλισμός στη Μέση Ανατολή μοιάζει χωρίς σταματημό.

Και η απάντηση που προσφέρουν είναι μόνο μία. Οπλίζουν και συνεργάζονται ανοιχτά με δυνάμεις όπως ο ISIS, αγοράζοντας και διακινώντας τα πετρέλαια από τις περιοχές που καταφέρνουν να πάρουν στον έλεγχό τους και τους αφήνουν ανενόχλητους, παρά τις κατά καιρούς κορώνες που εξαπολύουν στα μέσα μαζικής προπαγάνδισης, να σπέρνουν τον τρόμο και την καταστροφή. 

Ας μη γελιόμαστε, δε γεννήθηκαν αυτές οι τρομοκρατικές οργανώσεις σε απάντηση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, αλλά αντίθετα κάτω από την ανοχή, την καθοδήγηση και την πλέρια βοήθειά της. Δεν είναι αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ της Αμερικής και της ΕΕ μόνο έμμεσα, σαν μια απέλπιδα προσπάθεια αντιμετώπισής της, αλλά και άμεσα, παιδιά δικά τους από την αρχή έως το τέλος, συνεργάτες της προσπάθειάς τους να ελέγξουν τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις της περιοχής για να ελέγχουν έτσι όλο τον κόσμο.

Και δεν είναι τυχαίο που παρουσιάζουν ουσιαστικές ομοιότητες με τους γνωστούς σε μας στην Ευρώπη φασίστες, τόσο στους μεθόδους τους (βία, πόλεμος, καταστροφή, τρομοκράτηση πληθυσμών) όσο και στο ότι καταφέρνουν κάποιες φορές να αποκτήσουν μια κάποια λαϊκή βάση και να στρατολογούν από τα λαϊκά στρώματα, που δε βλέπουν άλλη διέξοδο στην απελπισία που έχουν οδηγήσει την περιοχή οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Και αν και χρησιμοποιούν το θρησκευτικό φανατισμό και όχι το εθνικιστικό προσωπείο όπως έκαναν και κάνουν παρόμοιας αντίληψης δυνάμεις στην Ευρώπη, αυτό δεν αλλάζει την ουσία της αντίληψής τους.

Η μετατροπή της χώρας σε αποθήκη εξαθλιωμένων ψυχών, των μεταναστών και των προσφύγων που δημιουργούν αποσταθεροποιώντας τις χώρες ολόγυρά μας, συντελείται μέρα με τη μέρα. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την παράλληλη οικονομική, κοινωνική και πολιτική αποδιάρθρωσή της. Με αυτό το νομοσχέδιο μπαίνουν και οι τελευταίες πινελιές της οικονομικής αποσταθεροποίησής της, καταρρακώνεται, σχεδόν εξαφανίζεται ακόμα και η ιδέα του κοινωνικού κράτους, ενώ τέλος είναι η πολιτική συνεισφορά στην υποτέλεια από μια «αριστερή» όπως τη βαπτίζουν κυβέρνηση. Η απαξίωση έτσι της πολιτικής σκηνής και η απογύμνωσή της από το κέντρο, τη δεξιά και τώρα και την «αριστερά», επιτέλους ολοκληρώνεται.

Το μόνο που μένει για να καλύψει το κενό μετά από όλα αυτά είναι η αποδόμηση της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα, η τεράστια αύξηση των προβλημάτων και η όξυνση των κοινωνικών αντιπαραθέσεων, χωρίς στόχο όμως και χωρίς διέξοδο. Όλα αυτά δηλαδή που γεννούν το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τέλος το φασισμό.

Το ρόλο άλλωστε που μας επιφυλάσσουν τον είπαν δημόσια και ανοιχτά μέσα από τα χείλη του Βέλγου υπουργού που μας παρότρυνε να πνίξουμε όσους μετανάστες και πρόσφυγες δεν μπορούμε να μαντρώσουμε στα άπειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζουν ή έχουν ήδη φτιάξει σε διάφορα σημεία της χώρας.

Έτσι λοιπόν, μια χώρα αποδομημένη, εξαθλιωμένη και ανίκανη να χαράξει μια κάποια πορεία και προοπτική, από όπου μια μικρή μερίδα θα στρατολογείται σε καθήκοντα μισθωμένων δολοφόνων του Αιγαίου και οι υπόλοιποι θα περιφερόμαστε μετανάστες και οι ίδιοι είτε μέσα στη χώρα μας στις αποδιοργανωμένες και εξαθλιωμένες συνθήκες δουλειάς και ζωής, είτε μεταναστεύοντας και εμείς, άραγε πού; Ίσως στην Αγγλία για να ζούμε πίσω από μαρκαρισμένες πόρτες, ή στη Δανία που θα μας δημεύουν τα υπάρχοντά μας ή στην Αυστρία σαν ανεπιθύμητοι ή στη Γερμανία αν χωρέσουμε στον αριθμό που θα ορίσουν για να κυνηγιόμαστε και να δερνόμαστε από διάφορες ρατσιστικές φασιστικές συμμορίες. Αυτό είναι το όραμα της ΕΕ του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ για τη χώρα. Και το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό μοιάζει με καθρέπτη που αντικατοπτρίζει όλη τη ζοφερή πραγματικότητα που διαμορφώνεται.

Δεν είναι, γι’ αυτό, τυχαίο που απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο συσπειρώθηκαν τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Είναι αντίθετα αυτό το φυσικό και αναγκαστικό αποτέλεσμα της ίδιας της ουσίας του. Και ούτε είναι τυχαίο ότι παρά τις προσπάθειες που έγιναν, κανέναν δεν έχουν πείσει οι φωνές για συντεχνίες και μεγαλοσυμφέροντα που δήθεν χτυπιούνται και γι’ αυτό η αλληλεγγύη των κοινωνικών στρωμάτων καλά κρατεί ακόμα μετά από τόσες βδομάδες πάλης και αντίστασης.

Οι κινητοποιήσεις το προηγούμενο διάσημα με αποκορύφωση τη γενική απεργία στις 4 του Φλεβάρη, είναι μια καλή αρχή. Εκείνο που έγινε με τις κινητοποιήσεις των αγροτών το προηγούμενο τριήμερο, αποτελεί σίγουρα μια αντάξια συνέχεια όσων προηγήθηκαν.

Εκείνο που μένει να γίνει, είναι η συνέχιση του αγωνιστικού κλίματος έτσι ώστε να ανατρέψουμε τα σχέδια εκτόνωσης που προωθούν και να εκμεταλλευτούμε αυτή τη μακρά περίοδο συζήτησης στη βουλή (που εκεί ακριβώς, στην εκτόνωση, αποσκοπεί) σε ευκαιρία ακόμα μεγαλύτερης και ευρύτερης συσπείρωσης και συμμετοχής δυνάμεων ενάντια στο νομοσχέδιο του ασφαλιστικού.

Για να γίνει ο αγώνας αυτός καθοριστικός όσο και το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν η μάχη αυτή δεν μπορεί να κάνει βήμα πίσω από την απόσυρση του νομοσχεδίου. Και αυτό θα κριθεί τις μέρες που έρχονται και στις κινητοποιήσεις τότε που θα ψηφίζεται στη βουλή.

Ο αγώνας ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο θα είναι ένας αγώνας που θα έχει ένα νικηφόρο αποτέλεσμα αν βρει και αντιπαλέψει τις ίδιες τις αιτίες που γεννούν νομοσχέδια σαν αυτό. Όσο πιο πολύ βαθαίνει στα αιτήματα και τις απαιτήσεις του ο λαός, τόσο περισσότερο θα δώσει πνοή, δύναμη και πορεία διεξόδου. Ο αγώνας στα χρόνια της κατοχής ενάντια στην πείνα που επέβαλαν οι κατακτητές, έγινε νικηφόρος μόνο όταν συνδέθηκε με τον αγώνα για το διώξιμο τους. Όταν αυτό που ξεκίνησε σαν λαϊκά συσσίτια και σαλταδόρικους αιφνιδιασμούς, έγινε πραγματική λαϊκή στρατιά που πάλεψε στις πόλεις και στα χωριά για πραγματική εθνική ανεξαρτησία.

Από αυτά τα ιστορικά παραδείγματα πρέπει να διδαχθούμε και να εμπνευστούμε και σήμερα. Ο αγώνας μας για την ανατροπή των πολιτικών που εξαπολύουν ενάντιά μας, θα είναι τόσο νικηφόρος όσο θα συνδέεται με την απόφαση για μια συνολική στροφή  στην πορεία της χώρας.

Με αποδέσμευση  από το ευρώ και τις πολιτικές που το ακολουθούν, αποδέσμευση με δική μας επιλογή, συντεταγμένα και σε φιλολαϊκή κατεύθυνση (και  πριν  αποφασίσουν να μας διώξουν, όπως μας απειλούν συχνά και τώρα πάλι άλλη μια φορά, οι ίδιοι οι θεσμοί τους, κάτι που θα είναι πράγματι καταστροφικό για τον τόπο, όμως όποιος μπερδεύει το ένα με το άλλο απλώς εθελοτυφλεί σκόπιμα). Με διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους και αποδέσμευση από τα νύχια του ΔΝΤ.

Με απεξάρτηση από τα ιμπεριαλιστικά ευρω-ΝΑΤΟϊκά σχέδια για την περιοχή. Και με μια αντιστροφή της πολιτικής και της πορείας του τόπου που θα μετατρέπει σε εργαλεία αυτά που θέλουν να μας φορτώσουν για βαρίδια και σε ατού αυτά που θέλουν να μετατρέψουν σε κατάρα, τη θέση της χώρας και το φυσικό της πλούτο.

Ο αγώνας για το ασφαλιστικό είναι πράγματι ένας μεγάλος αγώνας. Η απόσυρση ή η μη ψήφιση του νομοσχεδίου είναι το μόνο διαπραγματεύσιμο. Η σύνδεσή του με τα συνολικά προβλήματα του λαού μας είναι αντικειμενικά προαπαιτούμενη.

Οι μέρες που ακολουθούν ακόμα και μετά την τριήμερη μεγάλη κινητοποίηση των αγροτών, είναι μέρες κλιμάκωσης και έντασης του αγώνα. Και μπορεί να δοθεί με επιτυχία μόνο με τις λαϊκές δυνάμεις όσο το δυνατό πιο δυναμωμένες, συνειδητές και αποφασισμένες.

Για να είναι η καμπή που θα ανοίξει το δρόμο για έναν αγώνα μεγαλύτερο που ο λαός θα κοιτάει επιτέλους, όχι απλώς πώς να προστατευτεί από τα χτυπήματα των πολιτικών του παρελθόντος, αλλά πώς θα ανοίξει το δρόμο του με τις πολιτικές του μέλλοντος.