(Στην εκπομπή "Του κόσμου οι ειδήσεις" στις 5/6 αναφερθήκαμε στις εκλογές που είχαν ολοκληρωθεί λίγες μόλις μέρες πριν, παραθέτοντας τα συμπεράσματά μας. Σήμερα τα ίδια τα παραδίδουμε και γραπτά)
Συνολικά για τις εκλογές θα μπορούσε να πει κανείς πολλά. Εμείς θα
εντοπίσουμε μερικά στοιχεία. Σε έρευνα που έγινε στις ευρωπαϊκές χώρες για την
κατάσταση στα χρόνια της κρίσης, αναφέρονται μόνο δύο χώρες να έχουν αρνητική
ανάπτυξη, μία η Κύπρος που έχασε το 1% του ΑΕΠ της από το 2009 και η άλλη η
Ελλάδα. Εμείς χάσαμε 25% του ΑΕΠ.
Αυτή η πτώση, που παρατηρείται μόνο σε καταστάσεις πολέμου, είναι ακόμα εδώ
μαζί μας και δεν μετριέται μόνο σε οικονομικά στοιχεία αλλά σε όλους τους
τομείς, ακόμα και στα εθνικά ζητήματα.
Είναι μια πτώση που τη ζούμε κάθε μέρα και συνοψίζει όλες τις αιτίες που
οδήγησαν στο αποτέλεσμα της εκλογικής μάχης που προηγήθηκε και προοιωνίζουν,
σύμφωνα με όλες τις αναλύσεις, σε μεγάλο βαθμό και αυτό που αναμένεται να έρθει
από την εκλογική μάχη που θα ακολουθήσει.
Όπως φαίνεται το συμπαγές δίπολο κάνει πάλι σταθερή τη θέση του στην
πολιτική ζωή της χώρας και ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να είναι το ένα μέρος του, μένει
να φανεί αν θα τα καταφέρει. Τα καινούρια στοιχεία που διαμορφώνονται ωστόσο
είναι:
·
Πρώτον η αριστερά φαίνεται να παίζει τον μικρότερο
ρόλο απ’ ότι όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
·
Και δεύτερον, η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες
έχει φτάσει πια στο μεγαλύτερο βαθμό που έχει δει η χώρα από τα μεταπολεμικά χρόνια
παίρνοντας μόνιμα χαρακτηριστικά και συνοδευόμενη από μια γενική αποχή από κάθε
προσπάθεια διαμόρφωσης των κοινών.
Οι νέοι νιώθουν να μην ανήκουν σε αυτή την κοινωνία των γερόντων όπως
κοντεύει να διαμορφωθεί η ελληνική κοινωνία που η μεγάλη συζήτηση γίνεται για
τις συντάξεις και η μεγαλύτερη επιτυχία για τους νέους μας μοιάζει να είναι η
μετανάστευση με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους.
Και οι παλιότεροι, έχοντας δοκιμάσει πλέον τα πάντα, εναλλαγές στη
διακυβέρνηση, αγώνες με κόστος και ατέρμονες προσπάθειες, ξεμένουν από
επιλογές.
Σε αυτό το περιβάλλον, εκείνο που μένει τελικά είναι ο φόβος για το αύριο,
για το τι άλλο μας έρχεται χωρίς να μπορούμε να το σταματήσουμε ή έστω να το
ελέγξουμε. Και ο φόβος είναι πάντα ισχυρός σύμμαχος των πιο συντηρητικών
δυνάμεων, αφού αυτές, σαν πιο παλιές και παγιωμένες είναι ισχυρές και δείχνουν
ικανές να είναι και αποτελεσματικές.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος που το εκλογικό σώμα στράφηκε πάλι στη σιγουριά
ενός δίπολου, συντηρητικού όπως και αν εκφραστούν τελικά οι δύο βασικοί παίκτες
του, που έχουν τα μέσα, δηλαδή τις διασυνδέσεις, τον τρόπο να διαδίδει τα
μηνύματά του, αλλά και τις ισχυρές πλάτες, για να πετύχουν.
Να πετύχουν όμως τι; Οι στόχοι τους έχουν αποδειχτεί στις δεκαετίες που
έχουν προηγηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπουλώντας κάθε τι αριστερό μπορεί να κουβάλαγε
πάνω του, το έδειξε αυτό ακόμα πιο ξεκάθαρα.
Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα, πως ό,τι και αν πετύχουν τελικά θα
είναι σε βάρος της κοινωνίας, και όσες δικαιολογίες και αν χρησιμοποιήσουν για
να το καλύψουν θα το ζήσουμε και πάλι στη ζωή μας.
Από την άλλη οι αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις διαχρονικά έχουν δείξει
ότι, όσο σωστοί και αν είναι οι στόχοι που θέτουν στα κοινωνικά ζητήματα, δεν
έχουν καταφέρει να βρουν και να δουλέψουν τα μέσα.
Όταν σπάνια κατορθώνουν να βρουν τα μέσα να ενωθούν με τις λαϊκές μάζες, οι
στόχοι τους όχι απλά γίνονται αποδεκτοί, αλλά και στάση ζωής ολόκληρων λαών με
εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Όμως η αριστερά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, κινήθηκε με ασαφείς θέσεις
για βασικά ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας, με αδύνατη προσέγγιση του κόσμου
πλατιά, με πολυδιάσπαση και ομφαλοσκόπηση, που θόλωσαν τελικά και το στόχο,
απομακρύνοντας ακόμα περισσότερο συνολικά την αριστερά από το σύνολο του
κόσμου.
Σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Ο μήνας που μένει μέχρι τις
επόμενες εκλογές πιθανόν θα φανεί πολύς λίγος για να αλλάξει δραματικά η κατάσταση.
Ωστόσο στις 7 Ιουλίου δεν θα κλείσει ένας κύκλος, αντίθετα θα ανοίξει ένας
εντελώς καινούριος.
Τα μεγάλα θέματα της ελληνικής κοινωνίας δεν έκλεισαν με τις ρυθμίσεις του
μετά-μνημονιακού κύκλου, αντίθετα μεγάλωσαν τόσο πολύ που θεσμοθετημένα πλέον θα
αγκαλιάζουν γενιές ολόκληρες Ελλήνων και αυτό σίγουρα δεν στοχεύει να το
αλλάξει καμιά συντηρητική πολιτική έκφραση του δικομματισμού.
Στις εξελίξεις που θα γεννηθούν από το καλοκαίρι και μετά θα χρειαστεί
πολλή συζήτηση και σκέψη, μα ακόμα περισσότερη δράση για την κατάκτηση των
κατάλληλων μέσων, που θα φέρουν τις πραγματικές λύσεις στο προσκήνιο.
Αυτό θα απαιτήσει γενναίες αποφάσεις
από το πολιτικό δυναμικό της αριστεράς, αλλά και ξεπέρασμα του φόβου από όλους
μας, κόντρα στις προσπάθειες να μας τον διογκώνουν όλο και περισσότερο.
