(Το άρθρο δημοσιεύτηκε πριν λίγο καιρό στο The Press Project ανοίγοντας από την πρώτη στιγμή μια ζωηρή συζήτηση)
του Γιάννη Ραχιώτη
Πρόσφατα το τμήμα διεθνών σχέσεων του ΚΚΕ δημοσίευσε ένα εκτεταμένο κείμενο κριτικής εναντίον ενός διεθνούς συντονισμού αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων με τίτλο «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα – ΠΑΠ» που ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 2022. Η ΠΑΠ συσπειρώνει μερικές δεκάδες κόμματα και οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο που έχουν κοινό στόχο την αντίσταση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του. Από την Ελλάδα συμμετέχουν δύο μικρές πολιτικές ομάδες μια εκ των οποίων είναι η «Πλατφόρμα Ανεξαρτησίας» στην οποία μετέχει και ο υποφαινόμενος.
Όπως φαίνεται από την ιδρυτική της διακήρυξη, η ΠΑΠ θεωρεί ότι οι πόλεμοι που εξελίσσονται ή προετοιμάζονται δεν είναι μεμονωμένες τοπικές υποθέσεις, αλλά μέρος της προσπάθειας των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία. Για τον πόλεμο στην Ουκρανία θεωρεί ότι πραγματικά ξεκίνησε με το, οργανωμένο από τις ΗΠΑ, πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, ότι οι ΗΠΑ έχουν στόχο την περικύκλωση και τελικά τη διάλυση της Ρωσίας, ενώ από την πλευρά της τελευταίας είναι πόλεμος αυτοάμυνας και προσπάθεια ανακοπής της συστηματικής εξόντωσης των ρωσικών πληθυσμών στην Ουκρανία.
Για τους πολέμους που οι ΗΠΑ προσπαθούν να προκαλέσουν στην Ταϊβάν και στην Κορεατική χερσόνησο θεωρεί ότι θα είναι για την Κίνα και Β. Κορέα αμυντικοί, ασχέτως ποιος θα ρίξει την πρώτη ντουφεκιά. Θεωρεί ότι η διατήρηση της ανεξαρτησίας των μεγάλων, εκτός δυτικού μπλοκ, χωρών, είναι προς όφελος όλων των λαών, γιατί βοηθάει και τις υπόλοιπες χώρες να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους. Ότι παρά τους προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς των ελίτ της Δύσης που υιοθετούνται και από την ευρωπαϊκή αριστερά και από ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα, η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι ιμπεριαλιστικές, δεν ακολουθούν πολιτική υποδούλωσης άλλων λαών μέσω της στρατιωτικής η οικονομικής επέκτασης και η εμβάθυνση της μεταξύ τους συνεργασίας προσφέρει σε όλους δυνατότητες αντίστασης στην παγκόσμια δικτατορία των ΗΠΑ. Τέλος, καλεί τους λαούς σε ενεργητική άρνηση συνεργασίας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και υπονόμευση του πολεμικού μηχανισμού του ΝΑΤΟ .
Αυτές οι θέσεις είναι λογικό να βρίσκουν απήχηση στα λαϊκά στρώματα του «παγκόσμιου Νότου» που υποφέρουν τα πάνδεινα από τις νεο-αποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ, ενώ ποτέ δεν αντιμετώπισαν τίποτα ανάλογο από κάποια χώρα εκτός δυτικού μπλοκ. Εν δυνάμει μπορεί να βρουν απήχηση και στις χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης που η Δύση τις αντιμετώπισε σαν λεία πολέμου και σε διάστημα μιας γενιάς κατέστρεψε την παραγωγική τους βάση, οδήγησε τον πληθυσμό σε μετανάστευση και τις μετέτρεψε σε προκεχωρημένα φυλάκια περικύκλωσης της Ρωσίας.
Στην Ελλάδα, παρ’ ότι δεν εκπροσωπείται πλέον στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ο αντιϊμπεριαλισμός – αντιαμερικανισμός έχει ευλόγως βαθιές ρίζες, αφού οι ΗΠΑ εδώ έχουν συνδεθεί με τον εμφύλιο, τη χούντα, τη διάλυση του Κυπριακού κράτους, κάθε είδους προσβολές της κρατικής μας κυριαρχίας, αλλά και με τη ληστεία των οικονομικών πόρων μας, σε συνεργασία με την ΕΕ. Όμως το ΚΚΕ δείχνει να αντιμετωπίζει διαφορετικά τα πράγματα. Φαίνεται να πιστεύει ότι οι νεοϊμπεριαλιστικές και νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ είναι … ψευδοπρόβλημα και ο αγώνας εναντίον τους «αποπροσανατολισμός». Στο κείμενο που σχολιάζουμε το ΚΚΕ τοποθετείται, με τη μορφή της κριτικής στην ιδρυτική διακήρυξη της ΠΑΠ, στα σημαντικότερα σύγχρονα διεθνή ζητήματα.
