Αρκετά συχνά βλέπουμε άρθρα για τη Νικαράγουα, να αναφέρονται στις μπριγάδες που στάλθηκαν εκεί από την Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της επανάστασης των Σαντινίστας. Τις περισσότερες φορές για να υπερθεματίσουν, αν και έχουμε δει ακόμα και αρνητικές έως και ειρωνικές αναφορές σε αυτή την πρωτοβουλία.
Σε όλες όμως τις αναφορές, υπάρχει εντέλει ο ίδιος παρονομαστής, είτε άμεσα είτε έμμεσα εκφρασμένος, ότι δηλαδή αυτή η προσφορά του ελληνικού κινήματος μας καθιστά ένα είδος «ταγών» της επανάστασης των Σαντινίστας, που δικαιωματικά «απαιτούμε» εκείνο ή το άλλο για την πορεία της, κάπως σαν να λέμε «εμείς κάναμε το καθήκον μας, εσείς υστερείτε απέναντί μας».
Με βάση αυτή τη λογική ξετυλίγεται συχνά μια κριτική στην πορεία, τους στόχους, την κατεύθυνση, ακόμα και τη φύση της κατάστασης στη χώρα αυτή που αν και τόσο μακριά μας, έγινε τόσο δική μας που μπορούμε ακόμα και να την αποποιούμαστε. Άλλωστε η επανάσταση των Σαντινίστας είναι αρκετά εύκολο να δεχτεί κριτική από όποιον (έστω και αυτοαποκαλούμενο) επαναστάτη.
Οι Σαντινίστας, μπορεί να μπήκαν θριαμβευτικά στη Μανάγκουα το ’79 ύστερα από μια επαναστατική διαδικασία, όμως τη δεκαετία του ’90 έχασαν τις εκλογές και η χώρα πέρασε σε δεξιά διακυβέρνηση και μάλιστα της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης, φιλοαμερικάνικης έκφρασης για να βρεθούν ξανά στην εξουσία στις αρχές του 21ου αι. μέσα από εκλογική διαδικασία αυτή τη φορά. Έτσι είναι σαν να έχουν χάσει το επαναστατικό τους παρελθόν, να είναι μια ακόμα εκλεγμένη κυβέρνηση με την οποία ούτε χρειάζεται ούτε θέλουμε να έχουμε σχέση σαν επαναστατικό κίνημα.
