Τα τελευταία αποκαΐδια έπαψαν να καπνίζουν στις περιοχές της Αττικής που έπληξαν πρόσφατα οι φονικές πυρκαγιές, όμως η φωτιά μοιάζει να σιγοκαίει συνεχίζοντας το καταστροφικό της έργο. Είναι ο αριθμός των νεκρών που εξακολουθεί να ανεβαίνει. Είναι οι αγνοούμενοι, πληγή που δεν κλείνει, καημός που δεν γιατρεύεται, χρόνος που δεν κυλάει. Είναι οι χιλιάδες χαμένες περιουσίες και τα μέτρα που εξαγγέλλονται βιαστικά, ανίκανα να διορθώσουν, να επουλώσουν ή να δώσουν μια καινούρια διέξοδο. Είναι η οικολογική καταστροφή, τόσο μεγάλη και τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη πια, που παύει ακόμα και να προκαλεί εντύπωση και αυτό είναι το πιο τραγικό. Είναι τέλος και το βαρύτερο, η σκληρή ειρωνεία της επίσημης πολιτείας. Η κυβέρνηση, πριν ακόμα καθορίσει πώς θα λήξει όσο το δυνατόν νωρίτερα η ανθρωπιστική κρίση που ξέσπασε, πριν ακόμα αποφασίσει τα μέτρα αναστροφής της κατάστασης που δημιουργήθηκε, αποφάσισε να εξετάσει τις πταίει. Η κρίση έγινε άμεσα και η απόφαση βγήκε γρήγορα: Μόνοι υπεύθυνοι τα δέντρα, οι νεκροί και η κακή μας μοίρα.
