Οι μπαντερίστες του σήμερα και η δημοκρατία τους

Ή πώς να μετατρέπεις τη ζωή και την ιστορία σε παρωδία

Την αίθουσα ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ του Δημαρχείου Παπάγου-Χολαργού, διάλεξαν οι αμερικανονατοϊκές και χρηματοδοτούμενες από το Σόρος φιλοουκρανικές μκο για μια ακόμα προσπάθεια διείσδυσης στην ελληνική κοινωνία. Αυτή τη φορά με τη διοργάνωση ημερίδας κάτω από το βαρύγδουπο τίτλο: «Η ευρωπαϊκή ασφάλεια: Ανατολική Ευρώπη-Ουκρανία-Ελλάδα. Σύγχρονες διεθνείς σχέσεις, προοπτικές και επιπτώσεις για την παγκόσμια ασφάλεια» με βασικό διοργανωτή-συντονιστή τον κ. Αθανάσιο Δρούγο, γνωστό «αναλυτή» σε σειρά ΝΑΤΟϊκών σχολών σε Ευρώπη και Αμερική και 3 καλεσμένους κατευθείαν από την Ουκρανία (η αλήθεια είναι ότι δε φείδονται χρημάτων).

Η οργάνωση πλούσια, βοήθησε τα πλείστα σε αυτό και ο Δήμος και η Ουκρανική Πρεσβεία. Στον προθάλαμο μια σειρά από φωτογραφίες παιδικών προσώπων που μας κοίταζαν χαμογελαστά και που τα ονόμαζαν «τα παιδιά του πολέμου» και ένα τραπέζι γεμάτο εδέσματα για τους εκλεκτούς καλεσμένους. Η ίδια η αίθουσα εφοδιασμένη με μικρόφωνα, προτζέκτορα, παράλληλη μετάφραση από τα ελληνικά στα αγγλικά και τανάπαλι, αλλά ουσιαστικά άδεια με καμιά 30αριά ανθρώπους σκορπισμένους αραιά και πού στα καθίσματα.

Μέσα από τις εισηγήσεις, αλλά και τις συνεχείς παρεμβάσεις που αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει ο κ. Δρούγος που φαίνεται ότι δεν καλύφθηκε ούτε ο ίδιος από το μονόλογό τους, κατέληξαν στο μεγαλειώδες επιστημονικό συμπέρασμα ότι οι κακοί Ρώσοι φταίνε για όλα και από εκεί έρχεται ο κίνδυνος για όλη την Ευρώπη. 

Χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτό επιχειρήματα απείρου κάλλους, όπως ότι όποιος έχει αντίθετη άποψη είναι «πράκτορας των Ρώσων», αφού «είναι γνωστό ότι η Ρωσία ανέκαθεν χρησιμοποιούσε πράκτορες για να διασπείρει τις απόψεις της, όπως π.χ. έκανε και η Σ.Ε. με την ονομαζόμενη Κομμουνιστική Διεθνή, που δεν ήταν παρά ένα δίκτυο πρακτόρων» (τα εισαγωγικά είναι για τα λόγια του εισηγητή κ. Χάρα, στέλεχος της ΜΚΟ Maidan of Foreign Affairs). 

Ενώ άλλο μεγαλειώδες επιχείρημα ήρθε από την πλευρά του κ. Δρούγου, ο οποίος μας πληροφόρησε ότι «οι χώρες που καταψήφισαν το ψήφισμα της Ουκρανίας στον ΟΗΕ για την Κριμαία ήταν χώρες γνωστές για τα δικτατορικά τους καθεστώτα, όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα ή η Νικαράγουα», τις οποίες χώρες συμπαθεί βεβαίως αλλά όχι τα καθεστώτα τους, όπως συμπλήρωσε με αρκετή δόση ειρωνείας.

Όμως η αποθέωση ήρθε με την παρουσίαση ενός μικρού φιλμ για τη ζωή των Ελλήνων της Αζοφικής, μέσα από το οποίο προσπάθησαν να μας πείσουν ότι είναι όλα καλά και περνάνε μια χαρά, με εξαίρεση βεβαίως τα σποραδικά χτυπήματα κάποιων «μεθυσμένων του Ντονιέτσκ» και αφού σπατάλησαν την περισσότερη ώρα για να μας περιγράψουν τα «εγκλήματα του Στάλιν», μας έδειξαν και 2-3 χαρούμενες αφηγήτριες που δήλωσαν ελληνικής καταγωγής να λένε πόσο τους αρέσει να ζουν με το στρατό μέσα στην πόλη, δίπλα από τα σπίτια τους, μπροστά από τα μαγαζιά τους.

Εμείς, πήγαμε εκεί για να ακούσουμε τι θα πούνε και για να τους κάνουμε μία και μόνο ερώτηση. Η αλήθεια είναι ότι παρέα των 30 (θα πω βία 35 μαζί με τους εισηγητές, τους τεχνικούς και εμάς) ήταν σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, κάποιοι δεν άκουγαν καν τους ομιλητές, πηγαινοέρχονταν για τσιγάρο και κάποιοι είχαν αρχίσει ήδη να φεύγουν, μέχρι τη στιγμή που τοποθετηθήκαμε.

Η ερώτηση ήταν απλή: «Ακούσαμε πολλά ενδιαφέροντα εδώ για δικαιώματα, ελευθερία και ανεξαρτησία, αλλά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς αυτά συμβιβάζονται με την αναγνώριση του Μπαντέρα ως εθνικού ήρωα από το καθεστώς του Κιέβου. Όταν ο Μπαντέρα είναι παγκόσμια γνωστός σαν σφαγέας χιλιάδων Εβραίων και Πολωνών στην περιοχή και συνεργάτης των ναζί. 

Πώς είναι δυνατόν σήμερα να υπάρχει άγαλμα του Μπαντέρα στη Δ. Ουκρανία, δίπλα σε ένα πρώην στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων και τόπο μαρτυρίας και εκτέλεσης χιλιάδων από αυτούς. Και πώς γίνεται ακόμα και σήμερα να ακούμε επιχειρήματα σαν αυτά με τα οποία τα στρατοδικεία της μετεμφυλιακής Ελλάδας ή της χούντας των συνταγματαρχών προσπαθούσαν να εξοντώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, στέλνοντάς τους ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα, με την πρόφαση ότι είναι κομμουνιστές και άρα κατάσκοποι των Ρώσων».

Από τις θηριωδίες των μπαντερίστας την εποχή του πολέμου

Η ερώτηση δεν ακούστηκε καλά στα χαϊδεμένα αυτιά των παιδιών του Σόρος. Εκείνο όμως που ακολούθησε ήταν μνημειώδες, αφού την απάντηση επιφορτίστηκε να μας τη δώσει και πάλι ο Ουκρανός κ. Χάρα, στον οποίο με χαρά παραχώρησε το βήμα ο κ. Δρούγος, ίσως γιατί εκείνος δε θα μπορούσε να πει τίποτα που να μην έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με το προφίλ που προσπαθεί να δημιουργήσει σαν υπερασπιστής της μνήμης του εβραϊκού Ολοκαυτώματος. 

Ο κ. Χάρα πήρε το λόγο και αφού αράδιασε ένα σωρό ψέματα όπως ότι «δεν υπάρχουν ντοκουμέντα» που να αποδεικνύουν την ανάμιξη της οργάνωσης του Μπαντέρα στα πογκρόμ, τις μαζικές δολοφονίες, τους βιασμούς και όλα τα άλλα ευάρεστα έργα τους, αγνοώντας τις πλείστες καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων από την περιοχή που περιγράφουν αναλυτικά τόσο τα γεγονότα, όσο και τους συντελεστές τους και αποδεικνύουν ξεκάθαρα τη συμμετοχή των μπαντεριστών, μας είπε ότι αυτά είναι μόνο «προπαγάνδα των Ρώσων», όταν καθηγητές από Πανεπιστήμια όπως της Φλόριντα των ΗΠΑ, του Βερολίνου και όχι μόνο έχουν ερευνήσει και καταδείξει αναλυτικά αυτά τα γεγονότα σε βιβλία τους, ενώ ακόμα και εφημερίδες όπως η Washington Post έχουν αναγκαστεί να τα παραδεχτούν σαν αληθή. Στο τέλος μάλιστα παραδέχτηκε και ο ίδιος ότι ο Μπαντέρα ήταν εθνικιστής και ναι «οι εθνικιστές έκαναν κάποια εγκλήματα». 

Όμως εκείνο που έκανε πάταγο ήταν το τελευταίο του επιχείρημα. Αφού ο κ. Χάρα μας δήλωσε ελληνικής καταγωγής, αν και δεν ήξερε ούτε μια λέξη στα ελληνικά, απέδειξε την ελληνικότητα, αλλά και την ιστορική του αρτιότητα λέγοντάς μας ότι βεβαίως και μπορούν να έχουν αγάλματα του Μπαντέρα, με τον ίδιο τρόπο που κι εμείς έχουμε αγάλματα του Κολοκοτρώνη, παρότι αυτός (ο Κολοκοτρώνης), ήταν κλέφτης!!!

Απέναντι σε αυτή την απάντηση κάναμε το μόνο που ήταν δυνατό να κάνουμε, γιατί με τέτοια επιχειρήματα δεν μπορείς βεβαίως να συνδιαλέγεσαι. Βγάλαμε και τους δείξαμε μερικές μόνο φωτογραφίες από αυτές που βρήκαμε πολύ εύκολα στο google (στα αγγλικά, όχι στα ρωσικά) και που έδειχναν τις φρικαλεότητες των μπαντεριστών από το ’35 ακόμα ενάντια στην εβραϊκή, την πολωνική και τη ρωσόφωνη κοινότητα, αλλά και άλλες πιο πρόσφατες από τη σημερινή δράση των ακροδεξιών στην Ουκρανία, κάτω από τις ευλογίες της Δύσης και των εκεί σημερινών αρχών.

Από τα σημερινά "κατορθώματά" στο Κτίριο των Συνδικάτων στην Οδυσσό

Η ημερίδα σταμάτησε και μας ζήτησαν να βγούμε από την αίθουσα, καθώς είπαν ότι δεν είχαμε δικαίωμα να τα λέμε αυτά εκεί. Όμως τους εξηγήσαμε απλώς ότι εδώ, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, δεν μπορεί παρά να έχουμε κάθε δικαίωμα (και να το ασκούμε), να μιλάμε για τα προβλήματά μας, γιατί αυτό είναι τελικά δημοκρατία. Και ο φασισμός ήταν και είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας. 

Αυτός ο ίδιος φασισμός που οι δικοί μας οι παππούδες και πατεράδες τον αντιπάλεψαν στα βουνά με τα όπλα, στις φυλακές και στα ξερονήσια, εμείς θα συνεχίσουμε να τον αντιπαλεύουμε, με όποια πολιτισμένη μορφή και αν θελήσει να πάρει, σε όποιο τόπο και με όποιο τρόπο πάει κάθε φορά να εμφανιστεί. Η μικρή ήσυχη παρέα που την αποκαλούσαν ημερίδα, είχε χάσει πια την ηρεμία της και είχε διαλυθεί.