Αθήνα-Κίεβο το πήγαιν’ έλα της καταστροφής

Η επίσκεψη Τσίπρα στο Κίεβο άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση με πολλές πλευρές. Η ίδια η επίσκεψη καυτηριάστηκε, όπως και της έπρεπε, πολλαπλά. Εμείς θα προσθέσουμε μόνο ένα σημείο. Όταν σε πάρει η κατηφόρα δεν υπάρχει σταματημός. Ο Τσίπρας και η παρέα του πέρασαν από την προδοσία στην απόλυτη αθλιότητα. Και επειδή όμοιος ομοίω αεί πελάζει, με τη σημερινή τους στάση αποδεικνύουν απόλυτα αληθινό το ιντερνετικό δημοσίευμα των ημερών του δημοψηφίσματος «this is a coop» (αυτό είναι πραξικόπημα). 

Η ίδια η ιστορία της Ουκρανίας άλλωστε δεν είναι παρά ένα απροκάλυπτο παράδειγμα αυτού που συμβαίνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό σε όλο τον «ελεύθερο» δυτικό κόσμο, με την έκφραση μιας συντηρητικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που συνεργάζεται ακόμα και με τους ναζί, σε συνδυασμό με οικονομικά μέτρα απόλυτης εξαθλίωσης και φτωχοποίησης της χώρας.

Η δεύτερη πλευρά που αναδείχθηκε είναι η ίδια η κατάσταση σήμερα σε αυτή τη χώρα και αυτό είναι ίσως και το μόνο θετικό που βγήκε απ’ όλη αυτή την ιστορία, αφού όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, τα νέα για το καθεστώς της Ουκρανίας, τα εγκλήματα και τις τακτικές του, δε βρίσκουν εύκολα το δρόμο τους για τα ελληνικά ΜΜΕ ούτε καν σαν τελευταίες ειδήσεις.

Ακόμα και στην κουβέντα που ανοίχτηκε αυτές τις μέρες, μόνο η κορυφή του παγόβουνου κατάφερε να βγει στην επιφάνεια και πολλά θα είχαμε να προσθέσουμε για όσα γίνονται αυτή τη στιγμή, σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης, όχι της Αφρικής, όχι της Λ. Αμερικής, αλλά της ίδιας της Ευρώπης.

Θα είχαμε να προσθέσουμε εικόνες από τους βομβαρδισμούς που συνεχίζονται στο Ντομπάς σε κατοικημένες περιοχές, σε σπίτια, παιδικές χαρές, ακόμα και σχολεία, σε παραβίαση κάθε συμφωνημένου στο Μινσκ, αλλά και κάθε διεθνούς τακτικής, να προσθέσουμε τα ονόματα των παιδιών θυμάτων που πλέον δυστυχώς μετρούνται σε αρκετές δεκάδες, τις πληγείσες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, με κίνδυνο να προκληθεί ακόμα και οικολογική καταστροφή στην περιοχή, σε απόλυτη γνώση των αρχών του Κιέβου, που άλλωστε βομβαρδίζουν περιοχές της ίδιας τους της χώρας, κομμάτι του ίδιου τους του λαού.

Θα είχαμε να προσθέσουμε πολλά και για την κατάσταση στη Δυτική Ουκρανία. Με τους εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους, στους οποίους κατά καιρούς μάλιστα προστίθενται και διεθνιστές που πάνε να βοηθήσουν στο Ντομπάς και πέφτουν στα χέρια του καθεστώτος του Κιέβου, όπως π.χ. ο Αντρέι Σόκολοφ Ρώσος εργάτης μετάλλου που δούλευε στο Ντομπάς βοηθώντας στην ανοικοδόμηση εργοστασίου που είχε πληγεί από τους βομβαρδισμούς και κρατήθηκε 2 χρόνια σε φυλακή και 2 χρόνια σε μυστικό υπόγειο, χωρίς κανείς να ξέρει πού βρίσκεται ούτε καν αν είναι ζωντανός ή πρόσφατα ο  Βραζιλιάνος Ραφαέλ  Ρουσβάλγκι που καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκισης γιατί πιάστηκε να πολεμάει στο πλευρό των υπερασπιστών του Ντομπάς.

Τα γεγονότα όμως προσπερνούν ακόμα και όσους προσπαθούν να  παρακολουθούν από κοντά την κατάσταση στην Ουκρανία. Συγκεκριμένα πρόσφατα έγινε γνωστή μέσα από τις οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων της Ουκρανίας μια εξέλιξη που μπορεί να γεννήσει καταστάσεις ακόμα χειρότερες απ’ αυτές που έχουμε δει μέχρι σήμερα.

Ο ηγέτης του κόμματος των Ουκρανών Εθνικιστών, που είναι το μεγαλύτερο ναζιστικό κόμμα στην Ουκρανία, Άντριου Μπιλέτσκι ανακοίνωσε ότι ξεκινάει εκστρατεία με 600 οπαδούς του, που προσδοκά άμεσα να τους φτάσει στους 1.000 μαζί με τη βοήθεια και μικρότερων ναζιστικών ομάδων που ενώνονται μαζί τους και με σκοπό να καταλάβουν το Χάρκοβο. 

Το Χάρκοβο, που βρίσκεται και αυτό στην Ανατολική Ουκρανία είναι μία από τις περιοχές που είχαν εξεγερθεί ενάντια στο λεγόμενο «μεϊντάν» το 2014 και στην κατάληψη από τους ναζί της εξουσίας στο Κίεβο. Όμως, αντίθετα από ότι έγινε στις περιοχές του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, οι εκεί αρχηγοί της εξέγερσης εκτίμησαν ότι θα μπορούσαν μέσα από την πάλη τους, να εξαναγκάσουν τους ναζί να πάνε σε εκλογές που σίγουρα θα έχαναν. 

Αυτό αποδείχθηκε γρήγορα μια μεγάλη αυταπάτη και οδήγησε σε απίστευτες πράξεις βίας από ομάδες των ναζί, όπως και στην Οδησσό, που με την ανοχή και τη βοήθεια της αστυνομίας και των τοπικών αρχών, κατάφεραν να ελέγξουν την κατάσταση. Παρόλο που οι αρχηγοί και πολλοί από τους συμμετέχοντες στα γεγονότα της εποχής έχουν ήδη οδηγηθεί και βρίσκονται ακόμα στη φυλακή, ούτε ο Ποροσένκο, ούτε οι ναζί φίλοι του συγχωρέσανε ποτέ το Κίεβο για την αντίσταση που πρόβαλε.

Σήμερα το Χάρκοβο είναι μια περιοχή γεμάτη στρατόπεδα εκπαίδευσης μισθοφόρων, από κάθε γωνιά της γης, κρυφά κέντρα που διεξάγονται διάφορα πειράματα βιογονικής, ενώ πρόσφατα υπογράφηκαν συμφωνίες για τη δημιουργίας και hot spot φιλοξενίας των κυνηγημένων υπερασπιστών του ISIS.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο Μπιλέτσκι ανακοινώνει τώρα την κατάληψη του Χάρκοβο και την επιβολή εκεί ενός καθαρά ναζιστικού καθεστώτος και, ακόμα περισσότερο, την πορεία αμέσως μετά για την κατάληψη και του Κιέβου, τον εκδιωγμό και αυτού ακόμα του Ποροσένκο και το πέρασμα της Ουκρανίας σε μια περίοδο καθαρής και απροκάλυπτης ναζιστικής εξουσίας.

Δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαίο ότι όλα αυτά ανακοινώνονται σε μια εποχή που η δημοτικότητα του Ποροσένκο έχει φτάσει στο ναδίρ λόγω της οικονομικής κατάστασης στη χώρα που έχει εξαθλιώσει απολύτως τα λαϊκά στρώματα, ενώ και πολιτικά το καθεστώς καταρρέει. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ουκρανική βουλή εξακολουθεί να «λειτουργεί» με 14 βουλευτές λιγότερους, τόσοι είναι οι βουλευτές που έχουν παραιτηθεί, αλλά και εξαφανιστεί από τη χώρα, άλλοι είναι ήδη στο εξωτερικό και άλλοι δεν ξέρει κανείς πού βρίσκονται και η κυβέρνηση δεν καταφέρνει ούτε καν να συμπληρώσει τα βουλευτικά τους έδρανα.

Η απάντηση που επιχειρείται να δοθεί είναι άλλη μια φορά η πιο ακραία δεξιά πολιτική χειραγώγηση της χώρας. Λίγες μάλιστα μέρες πριν την αγροτική μεταρρύθμιση που επιχειρεί να μετατρέψει την Ουκρανία σε ένα απέραντο τσιφλίκι μεγαλοσυμφερόντων κυρίως του εξωτερικού (μερίδια της αγροτικής γης έχουν ήδη προαγοραστεί από σαουδαραβικά και άλλα μεγάλα πολυεθνικά συμφέροντα) και να ρίξει στην πλήρη εξαθλίωση τους Ουκρανούς αγρότες. Άλλη μια φορά θα παιχθεί το χαρτί των ναζί, που από σύμμαχοι και φίλοι, θα μετατραπούν σε μπαμπούλα-φόβητρο ή ίσως και εχθροί του Ποροσένκο και πιθανοί διάδοχοί του.

Η επίσκεψη Τσίπρα σε αυτή την κατάσταση αποκτάει άλλη μια πλευρά, αφού σε λίγο καιρό δεν αποκλείεται να μας ζητηθεί να «στηρίξουμε» το καθεστώς Ποροσένκο ενάντια στους κακούς ναζί, ξεχνώντας ποιος τους ανέδειξε, τους χρησιμοποίησε και ότι μαζί τους κυβερνούσε και ο ίδιος τόσο καιρό, υιοθετώντας μάλιστα πλήρως τις μεθόδους και τις πολιτικές τους.

Σε μια άλλη κλίμακα άλλωστε το ίδιο επιχειρείται και στη χώρα μας, που χρησιμοποιείται η πιθανότητα της δεξιάς διακυβέρνησής της, μια σαν λύση και μια σαν φόβητρο, από το έτσι κι αλλιώς μνημονιακό κυβερνητικό επιτελείο που ακολουθεί ήδη τις ίδιες πολιτικές και μεθόδους. 

Ενώ το ίδιο το ΔΝΤ, οι αξιολογήσεις και τα δάνεια μετατρέπονται επίσης κατά καιρούς, από σύμμαχους και στηρίγματα της εξουσίας, σε φόβητρο ακόμα και πιθανούς αντίπαλους. Στην Ευρώπη συνολικά σήμερα ο κίνδυνος της ανόδου των ακροδεξιών, ακόμα και των φασιστικών στοιχείων παίζει ακριβώς τον ίδιο ρόλο. Και μάλιστα με μια πραγματική ενίσχυσή τους τελικά με τη μία ή την άλλη μορφή.

Και αυτό είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Μία καθαρά ναζιστική Ουκρανία είναι σίγουρο ότι γεωπολιτικά θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για ακόμα μεγαλύτερες κρίσεις στην περιοχή με τις ευλογίες και τη βοήθεια πάντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που έχουν αποδείξει τα σχέδιά τους για την περιοχή και με συνέπειες για όλη την Ευρώπη ή και τον κόσμο.

Τα παραπάνω μας φέρνουν και σε μια τρίτη πλευρά της επίσκεψης Τσίπρα στο Κίεβο. Καθώς μας έφερε ακόμα πιο κοντά σε μια ούτως ή άλλως όχι μακρινή μας περιοχή. Τα περιθώρια στενεύουν μέρα με τη μέρα και η στάση τής από μακριά παρακολούθησης και ίσης απόστασης από τα γεγονότα δεν μπορεί να γίνει πια ανεκτή από την ίδια την πραγματικότητα.

Η στάση των κομμάτων και κυρίως αυτών της αριστεράς θα πρέπει να ξεκαθαριστεί και μάλιστα άμεσα και πρακτικά απέναντι στις εξελίξεις. Γιατί η Ουκρανία δεν είναι απλώς άλλη μια περίπτωση να εξετάζουμε, αλλά ένας ευρωπαϊκός προμαχώνας γι’ αυτά που είναι να συμβούν και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έστω και με κάποιες διαφοροποιήσεις στην έκταση και στην έκφρασή τους.

Γιατί το Ντομπάς δεν είναι απλώς ένα μέρος αντίθεσης σε μια κατάσταση, που μπορούμε μόνο να παρατηρούμε πώς θα εξελιχθεί και να εξετάζουμε «κριτικά» τα δρώμενα. Είναι σήμερα το κύριο και πιο προχωρημένο σημείο αντίστασης στο φασισμό και στην πιο αποκρουστική μορφή του το ναζισμό.  Και το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα εκεί, αλλά και το τι θέση θα πάρουν οι λαοί της Ευρώπης απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις και πόσο ενεργητικά θα τη διαχειριστούν, θα εξαρτήσει τελικά το μέλλον όλης της γηραιάς ηπείρου και όχι μόνο.