Η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού και η αντιφασιστική πάλη

Μόσχα, 28 Ιουλίου με 1 Αυγούστου

Στη στρογγυλή τράπεζα με τίτλο "Η Ρωσία, η Ουκρανία και η διεθνής κατάσταση", που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα από 28 Ιουλίου έως 1^η Αυγούστου, συμμετείχε η Μαρία Καλύβα-Πρίφτη μέλος της Διεθνούς Αντιφασιστικής Επιτροπής (IAC/gr) και παρέμβηκε με την παρακάτω ομιλία

Να χαιρετίσω κι εγώ με τη σειρά μου τις εργασίες της συνόδου μας. Εργασίες που γίνονται στην πανέμορφη και μεγαλοπρεπή Μόσχα, αλλά σε μια περίοδο που η κρισιμότητά της δε χρειάζεται καν να τονιστεί, καθώς τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Πριν από λίγες μόνο μέρες ολοκληρώθηκε η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία που κι αυτή με τη σειρά της έπαιξε το ρόλο της ολοκλήρωσης των αμερικανονατοϊκών σχεδίων για την Ευρώπη και τον κόσμο συνολικά. 

Η περικύκλωση της Ρωσίας με τα πυρά στραμμένα πλέον πάνω της σε όλη την Ευρώπη, ξεκινώντας νότια από τη χώρα μου και τη βάση της Σούδας, μέχρι και τα βορειότερα άκρα της, στην νοτιοδυτική Ουκρανία, προσπαθεί να σηματοδοτήσει μια κατάσταση διχασμού στην Ευρώπη, με την απειλή του πολέμου να επικρέμεται κάθε ώρα και στιγμή, άρα αναγκαστικά ακόμα πιο πειθήνια στα αμερικανικά συμφέροντα.

Εδώ και χρόνια οι αμερικανονατοϊκές δυνάμεις προωθούν το διαχωρισμό της Ευρώπης. Στο στόχαστρό τους η Ρωσία. Μέσα από την προπαγάνδα με κάθε είδους αφορμή ή και χωρίς αφορμή ενάντια στη Ρωσία και το λαό της. Είδαμε απίστευτες εικόνες να παίζονται στα μεγάλα μίντια, διαβάσαμε απίστευτα άρθρα και αναλύσεις στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο τα περασμένα χρόνια που όλα σκοπό είχαν να καταδείξουν μια Ρωσία διαλυμένη, αυταρχική, ανεξέλεγκτο θηρίο που θέλει να έρθει και να διαλύσει τον «ήσυχο» δυτικό κόσμο μας. 

Όταν πριν λίγα χρόνια ο Πρόεδρος Πούτιν έκανε μια από τις σημαντικότερες, κατά τη γνώμη μου, δηλώσεις του, ότι «δεν αποποιούμαστε και δεν αρνούμαστε καμιά στιγμή της ιστορίας μας», τα δυτικά μίντια φρύαξαν. «Παλινόρθωση της Σοβιετικής Ένωσης προσπαθεί να κάνει ο Πούτιν», συμπέραναν με τη μία κραδαίνοντας το συμπέρασμά τους αυτό σαν σκιάχτρο πάνω από την Ευρώπη. Είναι σαν να έλεγαν ότι ο σοβιετικός κίνδυνος επανέρχεται απευθυνόμενοι και προσπαθώντας να φοβίσουν κατ’ αρχήν στους αστούς της ηπείρου και ένα μέρος της βολεμένης στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς διανόηση, αλλά και να προειδοποιήσουν τους λαούς ότι θα πληρώσουν ακριβό τίμημα για να μη γίνει κάτι τέτοιο. 

Προχώρησαν και πέρα από την προπαγάνδα, στον οικονομικό αποκλεισμό, αλλά και στη με κάθε τρόπο παρεμπόδιση κάθε συνεργασίας των ευρωπαϊκών χωρών με τη Ρωσία. Η χώρα μου αποτελεί ένα τυπικό παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς. 

Όταν το 2007 υπογράφηκε ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη από μια κυβέρνηση δεξιά που σε γενικές γραμμές προάσπιζε και υπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγαλοαστών, οι ίδιοι αυτοί μεγαλοαστοί ρίχτηκαν εναντίον της. 

Τα μεγάλα μιντιακά κανάλια και εφημερίδες, που στην Ελλάδα ελέγχονται απόλυτα από μεγαλοαστικά συμφέροντα (εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους κλπ.) τα ίδια εκείνα που είχαν στηρίξει την άνοδο της, στράφηκαν εναντίον της. 

Το καλοκαίρι εκείνο ζήσαμε τις τραγικότερες και καταστροφικότερες πυρκαγιές στην ιστορία του ελληνικού κράτους, που στοίχισαν πάνω από 70 ζωές και χρωστάμε σε Ρώσους πιλότους, που ήρθαν και βοήθησαν αποφασιστικά στην κατάσβεσή τους, τη διάσωση τόσο της Επιδαύρου όσο και της Ολυμπίας, μνημεία και τα δύο παγκόσμιας κληρονομιάς και ορόσημα για το σύγχρονο πολιτισμό, κάτι που ωστόσο λίγο «έπαιξε» ακόμα και μέσα στη χώρα, ενώ πανευρωπαϊκά σχεδόν καθόλου. 

Η κυβέρνηση έπεσε 2 χρόνια μετά κάτω από το βάρος οικονομικών σκανδάλων που βεβαίως δε δημιουργήθηκαν τότε, αλλά τότε τα ανακάλυψαν και τα «έπαιξαν» με κάθε δυνατό τρόπο και ένταση τα μίντια. Η αμέσως επόμενη κυβέρνηση έκανε μια από τις πρώτες της πράξεις της την ακύρωση της συμφωνίας για τον αγωγό. Και δεύτερη πράξη της, την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ.

Τώρα η εικόνα έρχεται να συμπληρωθεί και με πραγματικά όπλα να προσπαθούν να περικυκλώσουν τη Ρωσία, αν και αναρωτιέται κανείς αν τελικά περικυκλώνουν τη Ρωσία όπως ισχυρίζονται οι αμερικανονατοϊκές δυνάμεις ή αν απλώς απομονώνουν τελικά την από εδώ πλευρά της Ευρώπης από τον υπόλοιπο κόσμο, ρίχνοντάς την πάλι βορρά και πρώτο θύμα στην καταστροφική τους πορεία. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε παρόμοιες καταστάσεις. Η τακτική είναι η ίδια, κάθε φορά που το σύστημα παραπαίει κάτω από τις δικές του δομικές αδυναμίες και φτάνει στην πλήρη απομόνωση και αντιπαλότητα με την κοινωνία ανακαλύπτει «εχθρούς» για να μπορέσει να περάσει την πόλωση και την καταστροφική του επέλαση, η μόνη που ελπίζει να του δώσει μερικές ακόμα δεκαετίες ζωής.

Η μάχη ενάντια στον αραβικό φονταμενταλισμό όχι μόνο έγινε προσπάθεια να πάρει διαστάσεις αντιπαλότητας όλου του δυτικού κόσμου με όλο τον αραβικό, αλλά πολύ περισσότερο ο ίδιος ο αραβικός φονταμενταλισμός δημιουργήθηκε ακόμα και τεχνητά ή υποδαυλίστηκε και βοηθήθηκε να πάει στα άκρα από τις αμερικανονατοϊκές δυνάμεις μέσα από χρηματοδοτήσεις, αποδεδειγμένα στενές σχέσεις τόσο των ταλιμπάν παλιότερα όσο και του ίδιου του ISIS πρόσφατα με αμερικάνικες υπηρεσίες ή άλλα νατοϊκά κράτη π.χ. Τουρκία με την ανοχή και προτροπή πάντα των Αμερικανών. Εκείνο που γεννήθηκε μέσα από αυτήν όλη την πολωτική διαδικασία της υποτιθέμενης αντι-φονταμενταλιστικής υστερίας ήταν άλλη μια φορά ο πόλεμος και η καταστροφή.

Η τακτική όμως αυτή πάει πολύ πιο πίσω. Ο Χίτλερ στοχοποίησε τους Εβραίους για να μπορέσει να ξεκινήσει το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ίδια η ιστορία και η πορεία του αναπτυγμένου ιμπεριαλισμού βασίζεται σε αυτό το δόγμα ανάπτυξης (ουσιαστικά απλής παράτασης της ύπαρξής του) μέσα από την καταστροφή των κοινωνιών και των παραγωγικών τους δυνάμεων σε μικρότερη ή μεγαλύτερη, περιφερειακότερη ή κεντρικότερη κλίμακα, ανάλογα με τους συσχετισμούς των δυνάμεων και την κρισιμότητα των προβλημάτων του.

Τα παραπάνω δεν είναι πρόβλεψη ή εκτίμηση μιας κατάστασης και της προοπτικής της, αλλά η πραγματικότητα που ήδη βιώνουμε. Τα γεγονότα στη Λιβύη πριν μερικά μόλις χρόνια και η κατάσταση που διαμόρφωσαν δεν είναι ένας εφιάλτης τον οποίο μπορούμε απλά να ξεχάσουμε. Δεν είναι μια εξαίρεση όπου τα πράγματα ξέφυγαν από τον έλεγχο. 

Απόδειξη οι χώρες της υποσαχάρειας Αφρικής πριν μερικά χρόνια που βυθίστηκαν και πολλές ακόμα ζουν στο καθεστώς των ατελείωτων εμφύλιων πολέμων. Απόδειξη ο πόλεμος στο Ιράκ και η κατάσταση που διαμόρφωσε στη χώρα και τη γύρω περιοχή. Απόδειξη αυτά που συμβαίνουν και στη δική μου χώρα. 

Όλη αυτή η καταστροφική πορεία έχει «ντυθεί» και με ιδεολογικά επιχειρήματα, που μερικά εμφανίστηκαν πριν ακόμα δούμε να εξελίσσονται μπροστά μας στην ολότητα που σήμερα τα βλέπουμε τα γεγονότα. Εδώ και καιρό πλασάρεται η άποψη ότι όποια περιπέτεια ή καταστροφή κι αν βιώσουμε, δεν είναι παρά ένας προάγγελος για μια μετέπειτα καλή πορεία όσων καταφέρουν να την ξεπεράσουν.

Το ίδιο το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού βασίζεται πάνω σε αυτή την αρχή. Το γνωστό σε όλους «σοκ και δέος» που λάνσαρε σαν βασικό σύνθημά του, θέλει τη δημιουργία μεγάλων χτυπημάτων πάνω στις κοινωνίες, χτυπημάτων που να προκαλούν το σοκ και το κοινωνικό μούδιασμα, πάνω εκεί το χτίσιμο του δέους της αυτοκρατορικής αντίληψης της αμερικανονατοϊκής παντοδυναμίας και σε αυτό τα έδαφος το πέρασμα σειράς μέτρων ικανών να λυμαίνονται τον πλούτο των κοινωνιών για σειρά δεκαετιών. 

Πάντα όμως με την υπόσχεση μιας «μετά» εξομάλυνσης της κατάστασης. Έτσι που το «μετά» κατάντησε ένα είδος μόδας που χρησιμοποιείται σχεδόν παντού, από τη μεταβιομηχανική εποχή στην οικονομία μέχρι τη μεταμοντέρνα αντίληψη στην τέχνη, όλα προσαρμοσμένα για να δημιουργήσουν μια καινούρια ψευδαίσθηση ενός παραδείσου που μας περιμένει μετά την καταστροφή και, το χειρότερο, βγαλμένου από αυτή την καταστροφή. Στην Ελλάδα αυτό το ζήσαμε πολύ έντονα όταν ξεκίνησε η κρίση. 

Όλο το τελευταίο τρίμηνο του ’09 και το πρώτο τρίμηνο του ’10 παντού, στις συζητήσεις στην τηλεόραση, στις θεωρητικές έντυπες αναλύσεις, έκαναν λόγο για μια μικρή δύσκολη περίοδο που θα την ακολουθούσε η «μετά» ανάπτυξη. Σήμερα, 7 χρόνια μετά, η ανεργία είναι ακόμα κοντά στο 30% μόνο και μόνο επειδή πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες αντί να προστεθούν στους καταλόγους της ανεργίας, προτίμησαν να προστεθούν σε αυτούς της μετανάστευσης.

Σήμερα μετά από όλα αυτά τα γεγονότα και ενώ τίποτα δεν προμηνύει ότι έχουν περάσει τα δύσκολα, ο παράδεισος του «μετά» δε χρησιμοποιείται πια όπως πριν, αλλά τείνει να αντικατασταθεί από άλλα όχι πολύ διαφορετικά επιχειρήματα. Σοβαρή προσπάθεια γίνεται να περάσουν την αντίληψη των ίσων αποστάσεων εξομοιώνοντας κάθε ενέργεια με τις δικές τους προθέσεις. 

Έτσι για παράδειγμα οι φασίστες της Δυτικής Ουκρανίας παρουσιάζονται κυρίως στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, το ίδιο με αυτούς που αντιστέκονται στις δημοκρατίες της Ανατολικής Ουκρανίας, με μόνη διαφορά τους ότι έχουν άλλους συμμάχους και υπερασπιστές, οι πρώτοι την Αμερική και οι άλλοι τη Ρωσία, δηλητηριάζοντας έτσι την αντίληψη κυρίως των νέων γύρω από κάθε μορφή αγώνα, αντίστασης και προοπτικής έξω από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. 

Από την άλλη διαλαλούν σε κάθε τόνο ότι η τελμάτωση και η καταστροφή που ζούμε σήμερα και βλέπουμε να εξελίσσεται γύρω μας, είναι ο μόνος τρόπος να ζούμε, ίσως μάλιστα και ο καλύτερος δυνατός. Κάθε φορά που περνάνε και ένα μνημόνιο για παράδειγμα στην Ελλάδα ή νέα μέτρα στη Γαλλία ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, απειλούν ανοιχτά ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό το βιοτικό επίπεδο και αυτές τις συνθήκες εργασίας και ζωής ή ίσως και χειρότερες. 

Αυτό, στο βαθμό που αυτό δε βρίσκει την αντίθεση που πρέπει, δημιουργεί σίγουρα αναστολές, απογοήτευση και τάσεις αποστράτευσης από μια προσπάθεια για κάτι καλύτερο στην κοινωνία και αυτό το ζούμε αυτή την περίοδο έντονα. 

Στην Ελλάδα για παράδειγμα το BREXIT πριν λίγο καιρό, αντί να δώσει μια αφορμή για συζήτηση, προβληματισμό και να τονώσει παραπέρα το αίσθημα για αντιπάλεμα της νεοφιλελεύθερης ευρωενωσιακής πολιτικής, έδωσε τροφή στα κανάλια για ατέλειωτες ώρες τρομοκράτησης του κόσμου, όπου όλοι οι προσκεκλημένοι προέβλεπαν την πλήρη καταστροφή αν μια τέτοια λογική υπερισχύσει. 

Ενώ για πολύ κόσμο το βασικό θέμα δεν ήταν οι πολιτικές επιλογές της Ευρώπης, αλλά ότι θα γίνει πιο δύσκολη η μεταναστευτική μας μετακίνηση προς την Αγγλία, που μέχρι τώρα έμοιαζε μια διέξοδος στην αδιέξοδη κατάσταση που ζούμε.

Μετά τα τελευταία γεγονότα στην Τουρκία η κατάσταση δείχνει να παίρνει και νέες ακόμα πιο ανησυχητικές διαστάσεις, αφού πια η πόλωση φτάνει να αγγίζει και τους ίδιους τους κόλπους των νατοϊκών συμμάχων, όχι σαν μια απλή επιβολή ενός κυρίαρχου πάνω σε έναν εξαρτώμενο, όπως συνέβη παλιότερα σε παρόμοιου είδους καταστάσεις (π.χ. στη δικτατορία στην Ελλάδα ή παλιότερα και στην ίδια την Τουρκία). 

Σήμερα αντίθετα δείχνει να συγκρούονται τα συμφέροντα χωρίς ανοχή για τις κυρίαρχες τάξεις των δύο πλευρών, απέναντι στις επιλογές της κάθε μιας. Μια τέτοια πόλωση όποτε έχει ιστορικά εκφραστεί φέρνει ακόμα πιο κοντά την ιαχή του πολέμου και είναι σίγουρο ότι η κατάσταση θα συνεχίσει να είναι κρίσιμη και θα παράγει πολλαπλά αποτελέσματα όχι μόνο για την περιοχή, αλλά και γενικότερα.

Οι κοινωνίες αντιδρούν με βάση την πραγματικότητα που ζουν και τις διαθέσεις των δυνάμεων που διατάσσονται σε αυτήν. Είναι γι’ αυτό που στις δυτικές ειδικά κοινωνίες είναι δύσκολο σήμερα να βρεις εστίες αντίστασης στο βαθμό που επιτάσσει η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. 

Γιατί σε αυτές τις κοινωνίες το πολιτικό προσωπικό είτε δρα σε απόλυτη σύμπραξη με τον ιμπεριαλισμό και πάει πολύ πίσω ιστορικά η πλήρης συμπόρευσή του με τα αμερικανονατοϊκά συμφέροντα, είτε σε κάθε άλλη περίπτωση χτυπιέται πριν καν αναπτυχθεί και στέκεται αδύναμο και αδύνατο να διαμορφώσει εξελίξεις, σπέρνοντας την απογοήτευση στις λαϊκές δυνάμεις. 

Στην Ελλάδα και μετά τις εξελίξεις που ακολούθησαν το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού, όπου μια «αριστερή» στις εξαγγελίες της κυβέρνηση ήρθε να παγιδέψει τον τόπο με το χειρότερο τρόπο στις επιθετικές αδιέξοδες νεοφιλελεύθερες ιμπεριαλιστικές πολιτικές, εκείνο που έχει κυριαρχήσει σε μεγάλο βαθμό είναι η απογοήτευση και η παραίτηση. 

Ενώ οι όποιες δυνάμεις προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτικά και ιδεολογικά ερείσματα αντίστασης απαξιώνονται συστηματικά και συναντούν σε κάθε τους βήμα την επίθεση και την προσπάθεια συρρίκνωσης και διάλυσής τους. Έτσι οι απεργίες και οι συγκεντρώσεις χτυπιούνται συστηματικά από τα ΜΑΤ ακόμα και οι μικρότερες, τα μίντια δεν ασχολούνται καθόλου ή ασχολούνται ελάχιστα με κάθε τέτοια κίνηση κλπ.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να πάρουμε υπόψη μας. Ο ιμπεριαλισμός σε αυτή την ιδιαίτερα αδύναμη στιγμή του, εμφανίζει το πιο επιθετικό του πρόσωπο. Μοιάζει σαν να έχουν αναποδογυρίσει τα πράγματα και είναι ο ιμπεριαλισμός που μη έχοντας να χάσει τίποτα προτιμάει να παρασύρει στο δικό του όλεθρο και όλη την κοινωνία, ενώ εμείς έχουμε να χάσουμε, τις κατακτήσεις μας, το μέλλον μας, τη ζωή μας εν γένει. Η σφοδρή επιθετικότητά του δε διστάζει να παίρνει τις πιο ακραίες μορφές, μέχρι και την υποστήριξη φασιστικών φαινομένων, όπως ζήσαμε και στην Αν. Ουκρανία.

Θέλω να αναφερθώ εδώ στην εμπειρία που είχαμε τον τελευταίο καιρό, με την ανάπτυξη της δράσης μας στην Ελλάδα. Ξεκινήσαμε σαν μια ομάδα υποστήριξης του αγώνα των Δημοκρατιών της Αν. Ουκρανίας με εκδηλώσεις, καμπάνιες ενημέρωσης και διάφορες ενέργειες κυρίως ακτιβίστικου χαρακτήρα. 

Καταφέραμε να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενός δικού μας χώρου που βοήθησε να αυξηθούν οι εκδηλώσεις και ο κόσμος που μάζευαν γύρω τους. Με τη δημιουργία του site σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και τη λειτουργία του και στα ελληνικά έγινε εφικτό να μεταφέρουμε την πληροφόρηση σε αρκετά μεγάλο αριθμό ανθρώπων που αρκετά συστηματικά πλέον παρακολουθούν τις αναρτήσεις μας.

Ωστόσο θεωρώ ότι το μεγάλο άνοιγμα της δουλειάς έγινε λίγο καιρό πριν, όταν μπροστά στην 9η του Μάη, ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, διοργανώσαμε τη συναυλία στο κέντρο της Αθήνας. 

Η συναυλία έγινε μια πραγματικά πολύ δύσκολη μέρα για την Αθήνα, όπου λόγω 24ωρης απεργίας, που μάλιστα προκηρύχθηκε απροειδοποίητα το προηγούμενο βράδυ λόγω καινούριων μέτρων που πέρναγε η κυβέρνηση, στην Αθήνα δε λειτουργούσε κανένα μεταφορικό μέσο. 

Αποτέλεσμα ήταν όλη η προηγούμενη δουλειά μας να πάει χαμένη, καθώς είχαμε συνεχή μηνύματα από εκείνους στους οποίους είχαμε μιλήσει για να έρθουν, ότι δε θα έρχονταν λόγω της απεργίας. Αρχικά πανικοβληθήκαμε. 

Ωστόσο η συναυλία προσέλκυσε τελικά μεγάλο αριθμό (πάνω από 2.000) απλού περαστικού κόσμου που μόλις είδε τα πανό, τα γκράφιτι και τα ταμπλό μας και κατάλαβε ότι έχει αντιφασιστικό περιεχόμενο, μαζεύτηκε και μάλιστα έμεινε συγκεντρωμένος μέχρι αργά το βράδυ, η συναυλία τελικά τελείωσε γύρω στις 1:00. 

Λίγες μέρες μετά ήταν να γίνει η μεγάλη εκδήλωση παρέλαση των ηρώων στο Σύνταγμα (την κεντρική πλατεία της Αθήνας) από οργανώσεις ρωσόφωνων που ζουν στην Ελλάδα και βοηθήσαμε και εκεί στη διοργάνωσή της. 

Η επιτυχία της ήταν αναμφισβήτητη όχι μόνο από τον αριθμό των ρωσόφωνων που τελικά πήραν μέρος σε αυτή, αλλά και από το πώς υποδέχτηκε την εκδήλωση ο κόσμος που παρευρέθηκε. Η εκδήλωση συνέπεσε με μια ακόμα απεργιακή συγκέντρωση (αυτές άλλωστε είναι συχνές στην Αθήνα) και η πορεία έγινε μέσα στη συγκέντρωση. 

Η υποδοχή του κόσμου ήταν θεαματική, χειροκρότησαν, ήρθαν και εξάντλησαν το υλικό που είχαμε αγοράζοντας βιβλία, παίρνοντας την κορδέλα της νίκης και φορώντας την κλπ. Τόσο, που η εκδήλωση τελικά κράτησε μέχρι και τη στιγμή που άρχισαν να χτυπάνε τη συγκέντρωση οι αστυνομικές δυνάμεις με χημικά.

Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα είναι και μια πιο ιδιαίτερη περίπτωση, αφού και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το ισχυρό αντιφασιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε και που έφτασε και σε σκληρό αντάρτικο αγώνα, δέθηκε από την αρχή με ισχυρά φιλοσοβιετικά αισθήματα. Όμως η μεγάλη συμμετοχή σε όλα αυτά νέων ανθρώπων που μεγάλωσαν χωρίς να έχουν γνωρίσει ούτε καν τη Σοβιετική Ένωση και χωρίς να ξέρουν τίποτα για την προσφορά της στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δείχνει ότι ο αντιφασιστικός αγώνας, όταν δένεται με το γενικότερο κίνημα της κάθε χώρας, τα αιτήματα και τις μορφές του, είναι πράγματι αυτό που μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να δοθεί απάντηση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και να δημιουργήσει ανάχωμα στην επιθετικότητά του. Η ακόμα παραπέρα ολοκλήρωσή του με μετωπικά πολιτικά σχήματα, είναι η δυνατή σήμερα προοπτική για μια απάντηση από τους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο.

Σε παγκόσμια κλίμακα έχουμε πολλά παραδείγματα δημιουργίας μετώπων. Αν και εμφανίστηκαν σε διάφορες περιόδους και χώρες, με εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής σύνθεσης και πολιτικών διακυβευμάτων, είχαν κοινά σημεία κυρίως ως προς την ανάγκη δημιουργίας τους. 

Τα μέτωπα ιστορικά εμφανίζονται και παίζουν ουσιαστικό ρόλο στη ζωή των κοινωνιών, σε περιόδους που από τη μια υπάρχει μια ολόπλευρη επίθεση της άρχουσας τάξης απέναντι σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και από την άλλη η εργατική τάξη και οι άλλες λαϊκές δυνάμεις βρίσκονται σε αδυναμία να απαντήσουν, είτε λόγω της έντασης της επίθεσης, είτε λόγω ενδογενών αδυναμιών στο εργατικό κίνημα είτε σαν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού των δύο παραπάνω αιτιών.

Αν έρθουμε να δούμε στις μέρες μας την ιστορική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε και στο ότι η κρίση και η επίθεση που δέχτηκαν και δέχονται από τον ιμπεριαλισμό και τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του τα λαϊκά στρώματα των κοινωνιών είναι τεράστια σε ένταση και έκταση και ότι όλη αυτή η κατάσταση βρήκε την εργατική τάξη σε μια στιγμή πλήρους αδυναμίας ως προς το κίνημά της σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. 

Είναι ακριβώς αυτές οι συνθήκες που όχι μόνο δημιουργούν το κατάλληλο υπόβαθρο, αλλά και επιβάλλουν τη μετωπική πάλη, σαν την έκφραση της ανάγκης της εργατικής τάξης να παλέψει, μαζί με τα άλλα κοινωνικά στρώματα, άμεσα και ενιαία, για μια πορεία έξω και ενάντια στην καπιταλιστική «ανάπτυξη» που έγινε πια για τις κοινωνίες ένας απέραντος βραχνάς, ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες δυτικές χώρες.

Σε αυτό το πλαίσιο της κίνησης της ιστορίας η Ρωσία πιστεύω ότι έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο. Η σύγχρονη Ρωσία ήταν και παραμένει η μεγάλη δύναμη της αντιφασιστικής νίκης. Αλλά επίσης είναι και μια μεγάλη δύναμη που μπορεί να αναπτύσσεται και να μεγαλουργεί όχι στο δρόμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αλλά σε έναν άλλο δρόμο, αυτό της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας. Με έναν τέτοιο ρόλο και με την ανάπτυξη του αντιφασιστικού εργατικού κινήματος, μπορεί πραγματικά να ανοίξει για την κοινωνία ο δρόμος για το μέλλον και για ένα πραγματικό «μετά», το μετά τον ιμπεριαλισμό.

Η στρογγυλή τράπεζα πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας των Οργανώσεων των Πολιτικών Προσφύγων από την Ουκρνία που μένουν στη Ρωσία και στο τέλος των εργασιών της δημιουργήθηκε η μόνιμη επιτροπή ανταλλαγής απόψεων γύρω από τις διεθνείς εξελίξεις και το κίνημα, με το όνομα "Κλαμπ Μολότοφ - Κόκκινη Πλατεία" και μέλη της ορίστηκαν οι κύροι ομιλητές της συνάντησης, πανεπιστημιακοί, ακτιβιστές, πολιτικά στελέχη