5ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΩΝ

Πριν από 1,5 μήνα περίπου, τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε στην Ηρωική Πόλη της Σεβαστούπολης στην Κριμαία το 5ο Διεθνές Συνέδριο Αντιφασιστών. Το συνέδριο διοργάνωσαν:

1. Η Διεθνής Ένωση Αντιφασιστών
2. Η Ένωση των Ρώσων Βετεράνων "Combat Brotherhood"
3, Το Ίδρυμα "Τα παιδιά τραβούν τον κόσμο"
4. Το Παγκόσμιο Σερβικό Κίνημα "ROD" και
5. Το Ίδρυμα «Αλληλεγγύη, Καλώς ήλθατε».

Το συνέδριο είχε το γενικό θέμα "Το μέλλον χωρίς ναζισμό και τρομοκρατία".

Την πρώτη ημέρα του Συνεδρίου πραγματοποιήθηκε Συμβουλευτική Συνδιάσκεψη του Συντονιστικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Αντιφασιστών για τους στόχους και τους στόχους του Διεθνούς Συνεδρίου Αντιφασιστών. Παρουσιάστηκε έκθεση του Συντονιστικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Αντιφασιστών σχετικά με το έργο που έχει υλοποιηθεί τα 5 χρόνια αντιφασιστικής πάλης. Επίσης διαβάστηκαν τηλεγραφήματα, έγινε παρουσίαση βίντεο και η μέρα έκλεισε με εορταστική συναυλία.

Στις συνεδρίες του συζητήθηκαν πολλά θέματα, παραθέτουμε τους τίτλους των εισηγήσεων:

Στις 26 Ιουλίου:

• Η στρατιωτική-πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία. Η τύχη των συμφωνιών του Μινσκ
• Η Σερβία ως έδαφος δοκιμών της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ
• Η στρατιωτική δραστηριότητα του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.
• Η  υποστήριξη του Βατικανού στη φασιστική ιδεολογία για την κατάκτηση της Ουκρανίας.

Στις 27 Ιουλίου έγινε παρουσίαση των αντιφασιστικών οργανώσεων και συζητήθηκε ο αγώνας των λαών των ευρωπαϊκών χωρών ενάντια στους φασίστες, το ΝΑΤΟ και τους αποικιοκράτες. 

Επίσης υπήρξαν εισηγήσεις με θέματα:

• Προεδρικές εκλογές στην Ουκρανία. Η κατάρρευση της δημοκρατίας - η πορεία προς τη ναζιστική δικτατορία.
• Αναθεώρηση των αποφάσεων του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης ως αποκατάσταση του ναζισμού (το παράδειγμα των χωρών της Βαλτικής, της Ουκρανίας, της Πολωνίας).
• Ο ρόλος της νεότερης γενιάς στον αντιφασιστικό αγώνα.

Στο συνέδριο συζητήθηκαν και εγκρίθηκαν και διάφορα ψηφίσματα:

• Το κεντρικό ψήφισμα του συνεδρίου
• Έκκληση προς τον ΟΗΕ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με τον αποκλεισμό του κράτους της Ουκρανίας από όλες τις ευρωπαϊκές δομές για μαζικές παραβιάσεις των ευρωπαϊκών νομικών κανόνων.
• Διερευνητική δήλωση στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για δίωξη της συμμαχίας του Βόρειου Ατλαντικού Συμφώνου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας’
• Πρόσκληση προς τους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και τους βουλευτές των Κοινοβουλίων των ευρωπαϊκών χωρών να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία των Λαϊκών Δημοκρατιών Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ.
• Αίτηση προς τους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τους βουλευτές των Κοινοβουλίων των ευρωπαϊκών χωρών να αναγνωρίσουν το συνταγματικό δικαίωμα των κατοίκων της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης στην αυτοδιάθεση με βάση τον Ευρωπαϊκό Χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Το συνέδριο πλαισιώθηκε και από πολλές εκδηλώσεις:

25.07. 2019 Έκθεση παιδικών σχεδίων με θέμα "Τα παιδιά ζωγραφίζουν τον κόσμο", Προβολή της ταινίας: "Το πάθημα που δεν έγινε μάθημα 14/41"

25.07.2019 Έκθεση φωτογραφιών και παιδικών σχεδίων με θέμα "Βαλκάνια κατά της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ", προβολή ταινίας "Σταματήστε τη γενοκτονία των κατοίκων του Ντομπάς"

26. 07.2019 Εκθέσεις φωτογραφίας: α) Έκθεση έργων του Β. Μιχαήλ με θέμα "Κοχύλια και τριαντάφυλλα" β) Έκθεση φωτογραφίας με τίτλο "Το πέταγμα του Ντομπάς"

26 07.2019 Παρουσίαση της ταινίας "Η πολιτοφυλακή"

27. 07.2019 Φωτογραφική έκθεση της Ιρίνα Λάσκυβιτς Dan Levy με θέμα "Κοιτάξτε στα μάτια του Ντομπάς", προβολή της ταινίας "Κριμαία"

Τέλος να αναφέρουμε ότι στο συνέδριο συμμετείχαν περισσότεροι από 150 εκπρόσωποι από 45 χώρες του κόσμου. Βουλευτές της Κρατικής Δούμας της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Αντιπρόσωποι Κοινοβουλίων κρατών της βαλκανικής χερσονήσου. Ο Πρεσβευτής της Κούβας στη Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Δημόσιας Ασφάλειας και Δημόσιας Διπλωματίας του Συμβουλίου Εθνικών Υποθέσεων της κυβέρνησης της Μόσχας. Ο εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ στην Ομάδα Επαφών του Μινσκ για διακανονισμό της σύγκρουσης στο Ντομπάς, αλλά και Βετεράνοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τις μάχες του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ.

Στο συνέδριο είχα προσκληθεί, δεν έγινε όμως δυνατό να παρευρεθώ. Έστειλα ωστόσο παρέμβαση η οποία διαβάστηκε και είχε την αποδοχή του συνεδρίου. Την παρέμβαση παραθέτω παρακάτω. 

Αγαπητοί σύντροφοι,

Να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε να με καλέσετε στο συνέδριο που διοργανώνετε. Για λόγους καθαρά προσωπικούς (είχα πριν λίγο καιρό ένα ατύχημα και το συνέδριο διεξάγεται δυστυχώς μέσα στο διάστημα που οι γιατροί μου έχουν συστήσει να μην κάνω μακρινά ταξίδια) όσο και οικονομικούς (η συνεχιζόμενη άθλια οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα μας έχει αναγκάσει να περιορίσουμε ακόμα και την πολιτική μας δράση).

Το θέμα του συνεδρίου σας αγγίζει την ουσία του προβλήματος της πολιτικής κρίσης της εποχής μας. Στην πολιτισμένη Δύση τα δείγματα της ανοχής, της στήριξης, ακόμα και της επιστράτευσης τόσο του φασισμού, όσο και της τρομοκρατίας είναι πολυάριθμα, σε βαθμό που παίρνουν τη μορφή βασικών στοιχείων του πολιτικού πολιτισμού της.

Η Ουκρανία δίπλα μας, μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, μετατράπηκε σε θέρετρο δράσης νεοναζιστικών πολιτικών. Αυτό στοίχισε, και εξακολουθεί να στοιχίζει, στο λαό της φτώχεια και καταπάτηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, αλλά και έναν ατελείωτο πόλεμο με τις περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας. Έναν πόλεμο που σημαίνει βομβαρδισμούς από το Κίεβο ενάντια σε άοπλους πολίτες, ενώ συχνά παίρνει τη μορφή τρομοκρατικών ενεργειών, με τις δολοφονίες και τις βομβιστικές επιθέσεις εναντίον των ηγετών του Ντομπάς, Μοτορόλα, Γκιβί, Ζαχάρτσενκο και πρόσφατα η απόπειρα δολοφονίας του Μπόρις Λιτβίνοφ.

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση σε αυτή την κατάσταση. Υποκίνησαν την άνοδο των νεοναζιστικών ομάδων, στήριξαν και στηρίζουν το καθεστώς του Κιέβου, ενθαρρύνουν κάθε αντιδημοκρατική πράξη του. Ενώ την ίδια στιγμή επιβάλλουν κυρώσεις στη Ρωσική Ομοσπονδία για το μεγάλο «ολίσθημά» της να αποδεχτεί και να στηρίξει το αποτέλεσμα του δημοκρατικού δημοψηφίσματος στην πατρίδα σας, την Κριμαία. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να είναι η απόδειξη για την απόσταση που έχει πάρει πια η Δύση από τη δημοκρατία σε ένα δρόμο που νομίζω ότι δεν έχει επιστροφή.

Ωστόσο η Ουκρανία δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Στη Μ. Ανατολή η πολυδιαφημιζόμενη αραβική άνοιξη μετατράπηκε σε ευκαιρία ανάδειξης τρομοκρατικών οντοτήτων που μόνο σκοπό είχαν να σπείρουν την καταστροφή και τον όλεθρο στους λαούς και τα έθνη της περιοχής, με την ανοχή, τη στήριξη και τη βοήθεια της Δύσης.  Η μεγάλη νίκη του συριακού λαού με τη Ρωσική Ομοσπονδία στο πλευρό του, άλλαξε τα δεδομένα και θα παράγει για καιρό ακόμα αποτελέσματα για όλη την ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου. Άλλη μια φορά ωστόσο η Δύση στάθηκε απέναντι και ενάντια στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, ενθαρρύνοντας και βοηθώντας τις τρομοκρατικές ομάδες.

Πρόσφατα ακόμα στη Βενεζουέλα ο εκλεγμένος Πρόεδρος της χώρας αμφισβητήθηκε με εντελώς αυθαίρετο τρόπο από μια απίθανη πολιτική φιγούρα, που δεν σέβεται ούτε το σύνταγμα της χώρας του, όπως απέδειξε τους μήνες που αυτοαποκαλείται «πρόεδρος» της χώρας, αφού δεν τόλμησε να ζητήσει εκλογές, ζήτησε όμως από τον στρατό να κάνει πραξικόπημα. Σύσσωμη σχεδόν η Δύση ενίσχυσε και στήριξε τον αυτοανακηρυσσόμενο «πρόεδρο» φτάνοντας μέχρι και σε ακρότητες, όπως αυτή της προσπάθειας κατάληψης της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Ουάσιγκτον για να εγκαταστήσουν εκεί τον εκπρόσωπο του Γκουάιδο.

Αυτή η πολιτική συμπεριφορά ωστόσο δεν περιορίζεται μόνο στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής των δυνατών, όπως συνηθίζουμε να τις αποκαλούμε, χωρών της Δύσης, αλλά εκφράζεται με πολλούς τρόπους και στο εσωτερικό τους. Έτσι έχουμε την πολύχρονη περιπλοκή του BREXIT στην Αγγλία, την παράταση της κυβερνητικής αβεβαιότητας σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες, π.χ. Ισπανία, Αυστρία κλπ. Ακόμα και την άνοδο φασιστικών μορφωμάτων σε πολλές χώρες.  Ενώ στις ΗΠΑ ξετυλίγεται ένα κυνήγι μαγισσών ενάντια στους μετανάστες, που ωστόσο αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης της χώρας. Από την άλλη οι πόροι των ασφαλιστικών ταμείων, δηλαδή ο κατατεθειμένος ιδρώτας των εργαζομένων, καταληστεύονται και χρησιμοποιούνται για να τζογάρονται στα διεθνή χρηματιστήρια, με εντελώς αδιαφανείς και ανεξέλεγκτες διαδικασίες. Γιατί ο φασισμός στην εποχή μας έχει το καινούριο χαρακτηριστικό να εκφράζεται όχι μόνο πολιτικά και στρατιωτικά, αλλά και οικονομικά.

Η Ελλάδα είχε πάντα το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να στέκεται στο σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, στην άκρη 3 ηπείρων (Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής) και ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Αυτό ήταν ένα προνόμιο, που μας έδινε τη δυνατότητα να κάνουμε ταξίδια και να δεχόμαστε ταξιδιώτες, ανταλλάσσοντας εμπειρίες και πολιτισμούς. Συχνά όμως εκφράζονταν και σαν βραχνάς, πολλαπλασιάζοντας τις επιθέσεις που δεχόμασταν.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο η Ελλάδα μοιάζει να ζει μια διπλή πραγματικότητα. Από τη μια σαν πλήρες μέλος δύο μεγάλων κέντρων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που έχουν και τη δύναμη αλλά και την τάση όπως έχουν αποδείξει πολλές φορές να συμπεριφέρονται με καθαρά ιμπεριαλιστικό τρόπο προς τον υπόλοιπο κόσμο, έχει πολλάκις συνεισφέρει και αυτή με την ψήφο της, αλλά και με την παραχώρηση εδαφών της, ακόμα και στρατιωτών της, σε σειρά αποφάσεων.

Στην Ουκρανία έφτασε στο σημείο ακόμα και ο «αριστερός», σε εισαγωγικά, πρωθυπουργός Τσίπρας να είναι από τους λίγους Ευρωπαίους ηγέτες που επισκέφτηκαν τον Ποροσένκο εκφράζοντας την πλήρη συμπαράστασή του προς το καθεστώς του, ενώ στην πρόσφατη προσπάθεια δημιουργίας σχισματικής εκκλησίας στάθηκε δίπλα στο Φανάρι που έσπευσε να την αναγνωρίσει.

Το ίδιο και στην περίπτωση της Συρίας, η Ελλάδα υπήρξε μια από τις 4 χώρες που βιάστηκαν να κλείσουν την Πρεσβεία της Συρίας. Το κλείσιμο της πρεσβείας στην Αθήνα είχε σαν αποτέλεσμα εκτός όλων των άλλων, να μην υπάρχει κανένας έλεγχος σε όσους συνέρρεαν στη χώρα με την ιδιότητα του Σύριου πρόσφυγα, διευκολύνοντας έτσι, ακόμα και τις ροές  τρομοκρατών από την Ελλάδα προς διάφορες κατευθύνσεις.

Τέλος και στη Βενεζουέλα είδαμε την πρόσφατη βιασύνη της νέας μας δεξιάς κυβέρνησης να μπει στο κάδρο εκείνων των λίγων χωρών που αναγνωρίζουν για ηγέτη μιας χώρας όχι εκείνον που εκλέχτηκε, αλλά κάποιον που καλεί το στρατό να κάνει πραξικόπημα. Και όλα αυτά μάλιστα στολίζονται με βαρύγδουπες δηλώσεις ότι δηλαδή προήλθαν από το κράτος που γέννησε τη δημοκρατία!!!

Ωστόσο ενώ με τις αποφάσεις της στηρίζει τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που γενούν και ενισχύουν τον φασισμό και την τρομοκρατία, την ίδια στιγμή δέχεται και η ίδια τη σκληρή και πολύμορφη επίθεση των ίδιων αυτών κέντρων. Έτσι τα τελευταία χρόνια, για να μην αναφερθούμε σε παλιότερες εποχές, είχαμε:

Στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης μια επίθεση στον οικονομικό τομέα που εκφράστηκε με μέτρα που δεν θα άντεχαν ούτε πολύ πιο αναπτυγμένες και μεγάλες χώρες απ’ ότι η Ελλάδα, η οποία είχε ήδη μια οικονομία παρασιτική και εξαρτημένη σε μεγάλο βαθμό. Μετά τα μνημόνια που της επιβλήθηκαν, δεν μπορεί να ελπίζει σε καμία αναστροφή της κατάστασης, τουλάχιστον για 60 ακόμα χρόνια, και αυτό αν όλα πάνε καλά.

Στην πολιτική της ζωή, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διεξήγαγε εκλογική μάχη και μάλιστα υψίστης σημασίας (δηλαδή το δημοψήφισμα του ’15) με κλειστό το τραπεζικό της σύστημα, μέσω μιας εκβιαστικής κίνησης που επιβλήθηκε από τις Βρυξέλες. Και αφού, παρόλα αυτά, δεν υπήρξε το επιθυμητό για τα ιμπεριαλιστικά κέντρα αποτέλεσμα (62,8% ήταν το ΟΧΙ στα μνημόνια), το δημοψήφισμα καταπατήθηκε εντελώς δημοκρατικά πάντα, μέσα σε μια μόλις βδομάδα με ένα πραγματικό πραξικόπημα που δεν έχει προηγούμενο.

Στα εθνικά ζητήματα, της επιβλήθηκε η συμφωνία των Πρεσπών. Σε αυτή τη συμφωνία η Ελλάδα υποτίθεται ότι προσήλθε από θέση ισχύος, αφού όντας μέλος του ΝΑΤΟ και έχοντας απέναντί της ένα συνομιλητή που διακαώς επιθυμούσε να ενταχθεί επίσης σε αυτό τον οργανισμό και τον ίδιο τον οργανισμό να θέλει επίσης να επισπεύσει τις διαδικασίες σύνδεσης και με αυτή τη χώρα των Βαλκανίων, όχι μόνο δεν διεκδίκησε και δεν αφέθηκε να διαμορφώσει τα καλύτερα δυνατά σημεία για τη διαμόρφωση της συμφωνίας, αλλά έδωσε και πράγματα που δεν είχαν ζητηθεί από το βόρειο γείτονά μας, όπως την εθνικότητα και τη γλώσσα.

Ακόμα και σήμερα και με αφορμή τα κοιτάσματα ορυκτού πλούτου που έχουν ανακηρυχθεί γύρω από την Κύπρο, τα οποία ούτως ή άλλως από την αρχή είχαν μπει να τα εκμεταλλευτούν ξένες εταιρίες, κυρίως αμερικανικών, ισραηλινών και γαλλικών συμφερόντων, η διένεξη που φάνηκε να ανοίγεται με την Τουρκία ορίστηκε να λυθεί με απόφαση της καινούριας μας κυβέρνησης, αναγγελμένης στις προγραμματικές της δηλώσεις, με βάση τη διαιτησία των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ θα κάνουν αυτό που νομίζουν λοιπόν στο Αιγαίο για να λύσουν δικές μας εθνικές διαφορές με γείτονές μας. Μάλιστα αυτό παρουσιάστηκε σαν επιτυχία, αφού θα έχουμε ένα τόσο δυνατό σύμμαχο και για να το πετύχουμε ήταν αναγκαίες κινήσεις όπως αυτή της αναγνώρισης του Γκουάιδο, τη στιγμή που ακόμα και χώρες που είχαν προχωρήσει στην αναγνώρισή του, τώρα κρατάνε μια πολύ πιο επιφυλακτική στάση.

Όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, νομίζω μας οδηγούν σε ορισμένα βασικά συμπεράσματα που μπορούν να γίνουν όχι μόνο αντικείμενο κουβέντας, πλουτίζοντας τα επιχειρήματα και τις αντιλήψεις μας, αλλά να μπουν και στην καθημερινή μας δράση, σαν αποτελεσματικά όπλα στην πάλη μας ενάντια στον φασισμό και την τρομοκρατία.

Στη σύγχρονη φάση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος που βιώνουμε, γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο φανερό ότι η σχέση κράτος-έθνος, έτσι όπως τη γνωρίσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες, αρχίζει να χάνει τις ισορροπίες της. Η ανάγκη των δυνατότερων να γίνονται ακόμα πιο δυνατοί εκμεταλλευόμενοι όλο και περισσότεροι τους πιο αδύναμους, καθιστώντας όλο και περισσότερους αρκετά αδύναμους ώστε να τους εξουσιάζουν, μια ανάγκη που πηγάζει από την ίδια τη θεμελιώδη αρχή του συστήματος, την αρχή της άναρχης και ανταγωνιστικής κοινωνίας, αυτή η ανάγκη είναι που οδηγεί την παραπάνω σχέση σε επικίνδυνες ακροβασίες.

Εκείνο που σήμερα βλέπουμε να γίνεται μπροστά στα μάτια μας είναι η προσπάθεια ενίσχυσης του κράτους με την παράλληλη αποξένωση του από το εθνικό στοιχείο, σαν ένα μηχανισμό εξυπηρέτησης των ολιγαρχών του κόσμου και μόνο. Και μάλιστα όσο πιο αδύναμη μια χώρα, τόσο πιο αδύναμο τελικά και το κράτος της, απλός βοηθός και εξυπηρετητής των γεωπολιτικών αναγκών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, χώρες-βάσεις στην ουσία που το κράτος αποδυναμώνεται από κάθε άλλο στοιχείο, όπως κοινωνική μέριμνα και ανάγκες πολιτών και υπάρχει μόνο στη μορφή του μηχανισμού στήριξης μιας απέραντης μηχανής επιβολής, που υπακούει στο σύνολό της στους ισχυρούς και μάλιστα με τάση αυτοί να γίνουν τελικά ο ισχυρός. Ακόμα και η ΕΕ με την οικονομική ισχύ που διαθέτει, έρχεται σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ στον οικονομικό τομέα, ενώ σε όλους τους άλλους τομείς, στρατιωτικούς και σε μεγάλο βαθμό και πολιτικούς έχει ήδη υποταχθεί προ πολλού και επίσημα μετά τη Σύνοδο της Λισσαβόνας.

Το εθνικό είναι καταδικασμένο σε αυτές τις συνθήκες να οδηγείται σε μια πολτοποίηση που μάλιστα ντύνεται με έναν προοδευτικό μανδύα, αφού σκόπιμα μπερδεύεται με την κατάργηση των συνόρων. Εδώ όμως έχουμε ακριβώς το αντίθετο φαινόμενο. Τα σύνορα ισχυροποιούνται, φτάνουν να γίνονται ακόμα και τείχη, όπως αυτό που προσπαθεί να χτίσει ο Τραμπ, ενώ τα έθνη είναι καταδικασμένα να ελπίζουν μόνο σε ένα αέναο ταξίδι μετανάστευσης χωρίς ελπίδα. Μέσα σε αυτή τη σκόπιμα δημιουργημένη σύγχυση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη η πραγματική αντιφασιστική πάλη, αφού εύκολα κατηγορείται η κάθε εναντίωση στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών κέντρων σαν εθνικισμός ή και παίρνει όντως τέτοια μορφή η ανάγκη των λαών για επιβίωση, ελλείψει άλλης πολιτικής έκφρασης.

Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι ποτέ μονοσήμαντα. Η ίδια εποχή που οι δυσκολίες της γέννησαν μια τόσο οδυνηρή κατάσταση, έχει να μας παρουσιάσει και την αντίθετη πλευρά της διεξόδου από αυτή την αδιέξοδη προοπτική που με την πρώτη ματιά φαίνεται να έχουμε στριμωχτεί.

Η νίκη του λαού της Συρίας, η πάλη του λαού του Ντομπάς, η δική σας αποφασιστικότητα στην Κριμαία, η αντίσταση του λαού της Βενεζουέλας, της Κούβας κλπ. και η στάση που έχουν κρατήσει στο διεθνές επίπεδο οι βασικοί παράγοντες της ζωής μας, μπορούν να μας βοηθήσουν να δούμε αυτό που συντελείται.

Σήμερα έχουμε λαούς ολόκληρους που έχουν βρει το δρόμο τους στην απάντηση στον φασισμό και την τρομοκρατία και τους έχουν ήδη νικήσει. Παράλληλα έχουμε και τις δυνάμεις εκείνες που βοήθησαν και βοηθούν σε αυτές τις νίκες καθοριστικά. Η στάση της Ρωσικής Ομοσπονδίας νομίζω ότι είναι το πιο τρανταχτό, αλλά και ουσιαστικό παράδειγμα. Είναι σήμερα μια σταθερή δύναμη που έχει παίξει στο διεθνές επίπεδο, έναν καθαρό ρόλο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις τάσεις που δημιουργεί.

Δεν είναι όμως μόνη της. Η κίνηση και η στερέωση της ευρασιατικής συνεργασίας έχει δημιουργήσει τις δικές της προοπτικές. Η Κίνα σήμερα είναι ένας παγκόσμιος οικονομικός παίκτης τεράστιων διαστάσεων και δυνατοτήτων που μπορεί και δείχνει να θέλει να κάνει αυτό που απέτυχε να κάνει η ΕΕ, δηλαδή να δημιουργήσει τις συνθήκες και στο οικονομικό επίπεδο, σπασίματος του μονοπωλίου των ΗΠΑ και του δολαρίου στις παγκόσμιες αγορές, που στέκεται βραχνάς και πρώτο εμπόδιο στην αυτοδύναμη ανάπτυξη της όποιας χώρας.

Και μέσα όμως στις δυτικές χώρες (βάζω και την Ελλάδα εκεί, παρόλο το διπλό χαρακτήρα της για λόγους που νομίζω εξηγώ παραπάνω) και παρά το κομμάτιασμα των κινημάτων, οι δυνάμεις αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης και πάλης είναι οι μόνες ικανές να παρέμβουν και να διαχυθούν στην κοινωνία με πολύ καλά αποτελέσματα στην αποδοχή του κόσμου και εμείς έχουμε τέτοια εμπειρία από τη δράση μας των προηγούμενων χρόνων.

Εκείνο που σήμερα κρατάει τις κοινωνίες των δυτικών χωρών δεμένες στο ιμπεριαλιστικό άρμα είναι ο φόβος. Ένας φόβος τεράστιος που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και δεν έχει να κάνει μόνο με μέτρα που παίρνονται και βία που εξασκείται (τα είδαμε αυτά πολύ καθαρά και σε περισσότερα παραδείγματα από αυτά που ανέφερα παραπάνω, η αντίδραση στα γεγονότα της Καταλονίας είναι επίσης χαρακτηριστική ως προς αυτό).

Είναι ένας φόβος πολύ μεγαλύτερος που ξεκινάει από την ίδια την κατάσταση όπως την αναλύουμε και παραπάνω και όπως γίνεται αντιληπτή από την κοινωνία, ο φόβος δηλαδή, της πλήρους διάλυσης και απόλυτης αποσάθρωσης κάθε κοινωνικής δομής που το ανθρώπινο γένος, ακόμα και σαν είδος, έχει τόση ανάγκη. Απέναντι σε αυτό τον φόβο και μπροστά στο κλείσιμο κάθε άλλης διεξόδου η κοινωνία προσπαθεί κάθε φορά να κρατηθεί από εκεί που δείχνει να μπορεί να κερδίσει έστω λίγο χρόνο ακόμα.

Αυτό έγινε και στις πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα. Η μεγάλη διαφορά, πάνω από 9 ποσοστιαίες μονάδες, που εξασφάλισε το κόμμα της δεξιάς, δεν έχει σε τίποτα να κάνει ούτε με αποδοχή της πολιτικής της, ούτε καν με διαμαρτυρία στην πολιτική ΣΥΡΙΖΑ. Στις περισσότερες αναλύσεις που έχουν γίνει από τις εκλογές και μετά αυτό είναι κοινά αποδεκτό. Δύο ζητήματα καθορίζουν την πολιτική στάση του κόσμου, ο φόβος απέναντι στο αύριο, γιατί μετά από τόσα που έχει δεχτεί, το μέλλον μόνο ζοφερό μπορεί να διαφαίνεται και νιώθει την ανάγκη τώρα, αυτή τη στιγμή, να κάνει οτιδήποτε για να σώσει την κατάσταση. Το δεύτερο είναι η πραγματική αποδυνάμωση της οικονομίας, η παρασιτική της σε μεγάλο βαθμό μορφή, που αναγκάζει σε συνέχιση της δέσμευσης, ακόμα και της εξάρτησης, αφού είναι φανερό ότι κανένα εργαλείο δεν έχει απομείνει πια για να εκκινήσει μια πραγματική οικονομία.

Εκείνο όμως που έχει σημασία νομίζω είναι ότι ο φόβος είναι κυρίως γέννημα της άγνοιας. Αυτός είναι και ο λόγος που δίνουν τόσο μεγάλη σημασία τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στον έλεγχο της είδησης και της διάδοσης της πληροφορίας. Η ανάγκη να διαμορφωθούν και να απλωθούν παγκόσμια ισχυρά κέντρα πληροφόρησης που θα ξεκινάνε από χώρες σαν τη Ρωσία, την Κούβα, τη Συρία κλπ. και θα ενώνονται σε όλες τις χώρες με τις φωνές εκείνες που θέλουν να συνεχίσουν και να τρανώσουν την αντιιμπεριαλιστική πάλη, είναι νομίζω το πρώτο καθήκον σήμερα. Θα δώσει τη δυνατότητα να ξεκινήσει η πρώτη κούρσα της αντιπαράθεσης, να δυναμώσει η διπλωματία των λαών,  αλλά και να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με μεγάλα τμήματα πληθυσμού.  Η μάχη ενάντια στον φασισμό και την τρομοκρατία, είναι ανάγκη να γίνει πρώτα και κύρια μάχη ενάντια στο ψέμα και τη συσκότιση των μεγάλων δυτικών καναλιών ενημέρωσης σε όλα τα μέσα. Να γίνει κοινός τόπος ότι το ψέμα και η απόκρυψη είναι το όπλο τους, ώστε να ακούγεται από κάθε στόμα «το είπε το τάδε κανάλι; Άρα είναι ψέματα».

Αγαπητοί σύντροφοι, ελπίζω να μην κούρασα με την παρέμβασή μου. Προσπάθησα να συμβάλλω, έστω και από μακριά, στο πολύτιμο συνέδριό σας. Θα χαρώ να βρεθεί τρόπος να έχω όσο γίνεται μεγαλύτερη και περισσότερη πληροφόρηση για τις εργασίες και τα συμπεράσματά σας και δεσμεύομαι αυτή να τη διαχύσω όσο μπορώ περισσότερο στην ελληνική κοινωνία.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες σας

Με εκτίμηση

Μαρία Καλύβα-Πρίφτη

Παραγωγός ραδιοφώνου

Μέλος της  Ελληνικής Λέσχης Φιλίας με την Κριμαία

Μέλος της Αντιπροσωπείας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ στην Ελλάδα

Μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης «Είμαστε όλοι Βενεζουέλα», «Todos somos Venezuela»

Μέλος του Συλλόγου Αλληλεγγύης με την Κούβα «Χοσέ Μαρτί»