Οι μπαντερίστες του σήμερα και η δημοκρατία τους

Ή πώς να μετατρέπεις τη ζωή και την ιστορία σε παρωδία

Την αίθουσα ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ του Δημαρχείου Παπάγου-Χολαργού, διάλεξαν οι αμερικανονατοϊκές και χρηματοδοτούμενες από το Σόρος φιλοουκρανικές μκο για μια ακόμα προσπάθεια διείσδυσης στην ελληνική κοινωνία. Αυτή τη φορά με τη διοργάνωση ημερίδας κάτω από το βαρύγδουπο τίτλο: «Η ευρωπαϊκή ασφάλεια: Ανατολική Ευρώπη-Ουκρανία-Ελλάδα. Σύγχρονες διεθνείς σχέσεις, προοπτικές και επιπτώσεις για την παγκόσμια ασφάλεια» με βασικό διοργανωτή-συντονιστή τον κ. Αθανάσιο Δρούγο, γνωστό «αναλυτή» σε σειρά ΝΑΤΟϊκών σχολών σε Ευρώπη και Αμερική και 3 καλεσμένους κατευθείαν από την Ουκρανία (η αλήθεια είναι ότι δε φείδονται χρημάτων).

Like Moriani, like Kharkov..

During the ‘90s and the beginning of the new century, we lived the phenomenon rich countries of the West to dump their waste, from nuclear to electronic ones, to the poorer countries of the Third World, as we are used to call them. But in our modern world, that same world they ask us to make all kind of sacrifices for its sake, things are moving on, but in what direction? Nowadays, a new phenomenon has occurred: governments of the rich (in quotes or not) countries, proceed to agreements, not to dump material waste, but to create places for refugees and immigrants. Dealing with human populations, the same way they were dealing with the material waste of their societies, like waste they don’t want to have in front of their doors and put them away to poorer countries, dependents and unable to stand up to them. In other terms, they see refugees and immigrants like human waste and the other countries like their back yards, where they can hide all the dirt their unreasonable policy is producing.

We deal with this phenomenon here in Greece, since the refugees from Middle East started to increase and lots of European countries and even EU itself, decided they can’t accept them and they must stay in our country. To gild the pill, they promised money for their settlement. But the money went to the well known for their “work” NGOs and through them back to certain people (sf Soros and his people), while to the remaining social structures of the country and the refugees reached only a very small amount of this money, just enough to build some camps/places to put the refugees’ suffering, next to the suffering of the Greek people these years of the memorandums.

All that time we were asking ourselves why this unreasonable policy, from economic, social or any other view, is forcing a people doomed already from the memorandums unable to serve its own need, to carry even more suffering. But new facts have come to confirm what we were already suspected and we described at the beginning of this article. Well, we can rest now and stop believing we are prosecuted for some odd reason. Such agreements are taking place with the authorities of Ukraine. To be more specific: In September 28th, in Kharkov (Ukraine) a meeting occurred between the representative of the UN High Commissioner for Refugees in Ukraine with the first deputy mayor of Kharkov, Igor Terekhov. The two sides held a confidential conversation to discuss the possibility of settling occurring immigrants from the Middle East, who are not welcomed by other European countries, in Kharkov; in an attempt to solve the unfortunate situation that has arisen due to the dominance of immigrants in Europe under the guise of the UN ‘’humanitarian mission’’.

Lots of reasonable questions are raised already, and have been expressed from Ukrainian political refugees’ organizations. What kinds of agreements can be made with governments like the Ukrainian government; a fascist government, that has brought financial disaster to the country (for example pensions up to 70 €). A government that doesn’t allow not even the Ukrainian people to talk in the dialect they prefer, to worship the religion they want, or to express what they believe. As a result of this policy there are thousands of Ukrainian political prisoners and hundreds of thousands of political refugees. Let alone that the area of Kharkov is a region with a difficult socio-political situation, where refugees from Donbass area living in adverse conditions.

It is possible that this experience of Kharkov will be replicated at even more disadvantaged regions of the South-East of Ukraine. In other words, in a region that is already being tested from conflicts, now it will be added another cause for unrest that could lead to possible terrorist attacks, since among the refugees from the Middle East are now not only families chased from ISIS ferocity, but also ISIS fighters who try to escape and to avoid to pay the penalty they deserve for the suffering they brought to the people of the area.

At least now we can rest, since what we experience in Greece is not due our (so called) allies in EU and NATO disliking us, but it is a specific policy they follow in other countries too. Or perhaps we should be even more worried since Greece, from the facts alone, could be compared with the fascist Ukraine, where the children in Mariupol are forced to “exercise” out on the streets by fascists with guns.

Τι Μόριανη.. τι Χάρκοβο

Τη δεκαετία του ’90 και αρχές του 2000 έντονο ήταν το φαινόμενο τα πλούσια κράτη της δύσης να γεμίζουν με κάθε είδους απόβλητα, από πυρηνικά μέχρι ηλεκτρονικά, τις φτωχότερες χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως συνηθίσαμε να τις ονομάζουμε. Όμως στο σύγχρονο κόσμο μας, που κάποιοι μας καλούν να κάνουμε όλων των ειδών τις θυσίες μην τυχόν και τον χάσουμε, τα πράγματα προχωράνε, αλλά προς τα πού;

Σήμερα το καινούριο φαινόμενο είναι οι κυβερνήσεις των πλούσιων, με ή χωρίς εισαγωγικά, χωρών να συνάπτουν συμφωνίες όχι για να αποθέσουν διαφόρων ειδών υλικά απόβλητα, αλλά για να δημιουργήσουν αποθεματικό χώρο για πρόσφυγες και μετανάστες. Αντιμετωπίζοντας ανθρώπινους πληθυσμούς με την ίδια λογική που αντιμετώπιζαν τότε τα υλικά περισσεύματα των κοινωνιών τους. Σαν τα απόβλητα που δε θέλουν να έχουν στην πόρτα τους και τα καταχωνιάζουν σε χώρες φτωχότερες, εξαρτημένες, ανίκανες να φέρουν αντίρρηση στην όποια θέλησή τους. Βλέπουν δηλαδή τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν ανθρώπινα απόβλητα και τα άλλα κράτη σαν την πίσω αυλή τους, ικανή να κρύψει όλη τη βρώμα που παράγει η παράλογη πολιτική τους. 

Αυτό το ζούμε έντονα στην Ελλάδα, όταν το προσφυγικό κύμα από τη Μ. Ανατολή άρχισε να φουσκώνει και σειρά ευρωπαϊκών κρατών, στο τέλος και η ίδια η ΕΕ αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να τους δεχτούν και ότι θα πρέπει να μείνουν καθηλωμένοι εδώ. Για να μας χρυσώσουν το χάπι έταξαν και κάποια χρήματα που θα βοήθαγαν στην αποκατάστασή τους και τα οποία φυσικά μετά μοιράστηκαν στις γνωστές για το έργο και το ποιον τους μκο για να ξαναμοιραστούν μέσω αυτών σε διάφορους ημέτερους (βλ. Σόρος και παραπαίδια του), ενώ στις εναπομείνουσες κοινωνικές δομές της χώρας και στους ίδιους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, δεν έφτασαν παρά ελάχιστα ψίχουλα, ικανά να φτιάξουν μερικά στρατόπεδα/χώρους απόθεσης της δυστυχίας που κουβαλάνε μαζί τους οι πρόσφυγες, δίπλα στη δυστυχία που βιώνει έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό ο ελληνικός λαός στα μνημονιακά χρόνια που βιώνουμε.

Και ενώ αναρωτιόμασταν με ποια, εντελώς παράλογη οικονομική, κοινωνική και πολιτική τακτική φορτώνουν με περισσότερη φτώχεια και δυστυχία ένα λαό καταδικασμένο ήδη από τις δικές τους επιβαλλόμενες μνημονιακές πολιτικές να μην μπορεί να εξυπηρετήσει τις δικές του ανάγκες, καινούρια γεγονότα έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που από την πρώτη στιγμή υποψιαζόμασταν και που περιγράφουμε και στην αρχή του κειμένου.

Όχι, δεν είμαστε η μόνη χώρα που της φέρονται έτσι, μπορούμε να ησυχάσουμε και να πάψουμε να πιστεύουμε ότι μας καταδιώκουν για κάποιο περίεργο λόγο. Τέτοιου είδους διευθετήσεις γίνονται τώρα και με τις αρχές της Ουκρανίας. Συγκεκριμένα, όπως ανακοινώθηκε από τις αρχές της πόλης, στις 28 Σεπτεμβρίου συναντήθηκαν στο Χάρκοβο ο Δήμαρχος της πόλης, Ιγκόρ Τέρεκοβ, με τον εκπρόσωπο των Ηνωμένων Εθνών στην Ουκρανία για να συζητήσουν και να «κλείσουν» μια συμφωνία «φιλοξενίας» των προσφύγων που θα προκύψουν από τη Μ. Ανατολή και που τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη αρνούνται να δεχτούν στο έδαφός τους. Όλα αυτά βέβαια με το πρόσχημα της «ανθρωπιστικής βοήθειας».

Είναι λογικοί οι προβληματισμοί που ακούγονται από πολλούς και τέτοιους έχουν εκφράσει και σειρά οργανώσεων πολιτικών προσφύγων από την Ουκρανία, πώς γίνεται να υπάρχουν τέτοιες συμφωνίες με κυβερνήσεις όπως αυτή της Ουκρανίας, μια φασιστική κυβέρνηση που έχει φέρει τη χώρα σε μια οικονομική κατάσταση αβάσταχτη για το λαό της (σύνταξη στα 70 € για να πούμε ένα παράδειγμα) και απαγορεύει ακόμα και στους πολίτες της να μιλάνε τη διάλεκτο που προτιμάνε, να δοξάζουν τη θρησκεία που θέλουν ή να εκφράζουν αυτό που πιστεύουν, με αποτέλεσμα χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους και εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες. Και μάλιστα σε μια περιοχή όπως το Χάρκοβο, που μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα έχουν να αντιμετωπίσουν και το πρόσθετο πρόβλημα των χιλιάδων δικών τους Ουκρανών πολιτών προσφύγων, κυνηγημένων από τον πόλεμο που οι ίδιοι κήρυξαν ενάντια στους συμπολίτες τους του Ντομπάς.

Οι ίδιες πληροφορίες μάλιστα αναφέρουν ότι το Χάρκοβο θα είναι μάλλον, μόνο η αρχή καθώς και άλλες φτωχές και ταλαιπωρημένες περιοχές της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας προορίζονται να έχουν την ίδια τύχη. Με άλλα λόγια σε μια περιοχή που ήδη δοκιμάζεται από ταραχές και πολεμικές συγκρούσεις, θα έρθουν να προσθέσουν μία ακόμα εστία ακόμα και πιθανών τρομοκρατικών χτυπημάτων, αφού στους πρόσφυγες που τώρα έρχονται από τη Μ. Ανατολή δεν είναι μόνο οικογένειες κυνηγημένες από την αγριότητα του ISIS, αλλά και μαχητές του ISIS που προσπαθούν να βρουν δίοδο διαφυγής και να αποφύγουν να πληρώσουν για όσα δεινά έχουν φέρει στους λαούς της μαρτυρικής αυτής περιοχής.

Τουλάχιστον τώρα μπορούμε να ησυχάσουμε, αφού αυτά που ζούμε στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα αντιπάθειας των υποτιθέμενων σύμμαχών μας της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αλλά μιας συγκεκριμένης τακτικής που ακολουθείται και αλλού. Ή ίσως να ανησυχήσουμε πολύ περισσότερο, αφού η σύγκριση της χώρας μας με τη φασιστική και λεηλατημένη Ουκρανία, όπου τα παιδιά στη Μαριούπολη αναγκάζονται να βγαίνουν το πρωί στους δρόμους για να «γυμνάζονται» με την απειλή των όπλων, δεν είναι επιλογή κάποιων κακόβουλων, αλλά γίνεται αναγκαστικά μέσα από τα ίδια τα γεγονότα.