Ετούτος ο μήνας που τελειώνει σήμερα, άρχισε ένα ηλιόλουστο Σάββατο, που ξεκίνησε χαλαρό όπως τα περισσότερα. Χαλαρά σηκώθηκα από το κρεβάτι λίγο πιο αργά απ’ το κανονικό, κοντά 9,00 μετά κι από ένα μικρό ξενύχτι της προηγούμενης, ήσυχο ξενύχτι με μικρή παρέα και καλή κουβέντα, μα ξενύχτι όπως και να ‘χει. Ακόμα πιο χαλαρά ασχολήθηκα με κάποιες μικροδουλειές, λίγο σπίτι, λίγα ψώνια, λίγο φαΐ κι έφτασα να ανοίξω το λάπτοπ μεσημέρι πια, μετά τις 12,00.
Έτσι την είδηση της δολοφονίας του Ζαχάρτσενκο την έμαθα με μεγάλη καθυστέρηση και εντελώς απροετοίμαστη. Το στομάχι μου σφίχτηκε μόλις εμφανίστηκε στην οθόνη η είδηση και χρειάστηκε κάποια ώρα να κοιτώ παγωμένη τη φωτογραφία του διαλυμένου καφέ, μέχρι να συνειδητοποιήσω αυτό που διάβαζα.
Ο Λένιν γράφει σε κάποιο σημείο ότι την εργατική τάξη δεν μπορείς να την έχεις στο μυαλό σου μόνο σαν τάξη γενικά. Πρέπει να είναι επίσης ο Μπάμπης, η Ελένη, ο Χρήστος για να μπορέσεις να γίνεις κομμάτι του σκοπού και του αγώνα της.
Είχα τη χαρά και την τιμή να ζήσω στο Ντονιέτσκ για μερικές μέρες και όχι μόνο να κάνω επισκέψεις και συνομιλίες με εκπροσώπους, όσο χρήσιμα και αν είναι βέβαια αυτά. Αλλά και να ζήσω με τους ανθρώπους, μέσα στην καθημερινότητά τους, έτσι όπως την επέλεξαν και την έχτιζαν μέρα με τη μέρα με την ίδια συνείδηση και προσήλωση από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Δεν είχα βέβαια την τιμή να συναντήσω τον ίδιο το σύντροφο Ζαχάρτσενκο. Όμως όποιος έχει κατέβει έστω και σε μια πορεία σχηματίζοντας αλυσίδα με τους συναγωνιστές του, ενώ απέναντι λυσσομανάνε τα χημικά, όποιος έχει κρατήσει ένα πανό σε μια απεργία μαζί με άλλους συναδέλφους και τον αέρα να συναγωνίζεται τη δύναμή του μπορεί να καταλάβει τι ένιωσα.
Δε θα πω τίποτα άλλο εδώ. Προσπάθησα να κάνω μια «περαντζάδα» στο τεράστιο ίντερνέτ μας και να μαζέψω όσο περισσότερα άρθρα μπορούσα για τη δολοφονία Ζαχαρτσένκο. Η είδηση είναι αλήθεια ότι αναπαράχθηκε μαζικά. Σχεδόν όλοι οι ηλεκτρονικοί ιστότοποι που έχουν έστω και μια μακρινή σχέση με την καταγραφή της ειδησεογραφίας ανήγγειλαν το γεγονός.
Όμως όλα ήταν στο ίδιο μοτίβο, ο αρχηγός των «αυτονομιστών» σκοτώθηκε σε βομβιστική ενέργεια. Ελάχιστες οι διαφοροποιήσεις, ή οι αναφορές έστω στη λέξη Λαϊκή Δημοκρατία. Αυτά δε θα τα παραθέσω, άλλωστε έχοντας διαβάσει ένα είναι σαν να τα έχεις διαβάσει όλα και σίγουρα όλοι κάπου είδαμε την είδηση γραμμένη.
Εδώ επέλεξα να μεταφέρω μόνο εκείνα τα άρθρα που όχι μόνο έκαναν τον κόπο να πουν κάτι παραπάνω, αλλά είχαν και το θάρρος να πουν αυτό που με τον αγώνα του και με το θάνατό του βροντοφωνάζει ο ίδιος ο Ζαχάρτσενκο και όλος ο λαός του Ντομπάς. Αυτά, που διάλεξαν να πουν την αλήθεια εκείνων. Γιατί ναι, υπάρχουν πολλές αλήθειες και πρέπει να διαλέξεις τελικά με ποια θα πας.
Την Πέμπτη στις 4 του μήνα οργανώνεται εκδήλωση με τίτλο «Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΖΑΧΑΡΤΣΕΝΚΟ, Η ΒΟΜΒΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ Κ.Κ. ΝΤΟΝΙΕΤΣΚ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΣΤΟ ΝΤΟΜΠΑΣ». Η εκδήλωση θα γίνει στην αίθουσα Γκίνη του Πολυτεχνείου και οργανώνεται από αρκετές συλλογικότητες του ευρύτερου αριστερού και αντιφασιστικού χώρου.
Η αναδημοσίευση των άρθρων γίνεται με αυτή την αφορμή, κάθε μέρα και από ένα άρθρο. Σίγουρα δεν είναι ολοκληρωμένη και θα με συγχωρήσουν όλοι όσοι θα μπορούσαν να είναι και αυτοί στη λίστα των άρθρων που ακολουθεί, αλλά για λόγους καθαρά αδυναμίας δικής μου δεν κατάφερα να τους εντοπίσω και να τους αναδημοσιεύσω εδώ.
(Το μικρό αυτο αφιέρωμα τελειώνει σήμερα με ένα άρθρο που μας έρχεται απο τη μακρινή Βραζιλία, παρακάτω στην ελληνική του μετάφραση και όπως μας το έστειλαν στα αγγλικά)
31 Σεπτεμβρίου 2018
Μαρία Καλύβα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου