Η παρένθεση

Τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης γιορτάστηκαν σήμερα από εκατομμύρια ανθρώπους από τη Ρωσία, μέχρι την Κούβα και την Κίνα, αποδίδοντας στη μέρα τη σημασία και τη λαμπρότητα που της αξίζει. 

Η χώρα μας βέβαια δεν ήταν ανάμεσά τους, καθώς αποκαμωμένη πια από τα χτυπήματα, παραζαλισμένη από πλήθος ανούσιων εικόνων και ειδήσεων, προδομένη ξανά και ξανά, αφήνεται να παρασυρθεί στη δίνη των εξελίξεων, αδύναμη να αντισταθεί, σαν κουρασμένη γριά που περιμένει καρτερικά το θάνατο. 

Κι εμείς την παρακολουθούμε να γερνάει και να πεθαίνει περιμένοντας… τι; Ένα εισιτήριο για ένα μακρινό παράδεισο, που θα σβήσει σαν ψεύτικος αντικατοπτρισμός μόλις τον πλησιάσουμε; Ή ένα εισιτήριο που θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αποκτηθεί καθώς οι «πλούσιες» χώρες φτωχαίνουν μέρα με τη μέρα, αφήνοντάς μας μια πικρή γεύση, σαν τη γεύση του αίματος από μια πληγή που δε λέει να κλείσει; Ή μια πρόσκαιρη έστω λύση, που υπόσχεται ο ένας ή ο άλλος εθνοσωτήρας, μόνο και μόνο για να διαλύσει και την παραμικρή ελπίδα μας;

Στη Ρωσία σήμερα, έγιναν πολλές εκδηλώσεις για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ανάμεσα στις άλλες, σε πολλές πόλεις άνοιξαν χρονοκάψουλες που είχαν φτιάξει οι κάτοικοι στις ίδιες πόλεις στα 50 χρόνια της Επανάστασης, πριν 50 χρόνια δηλαδή, με μηνύματα για τους ανθρώπους του μέλλοντος τότε, δηλαδή για μας. 

Πολλές οι ευχές εκείνων των γενιών προς τη δική μας και πολλές οι ελπίδες τους για τη ζωή μας. Είναι σίγουροι ότι η νίκη των λαών θα είναι πια γεγονός και θα χτίζουμε έναν κόσμο χωρίς ούτε καν την ανάμνηση του πολέμου. Πως θα ασχολούμαστε πώς να ομορφαίνουμε τον πλανήτη μας και να εξερευνούμε το διάστημα, πώς να λύνουμε σύνθετα προβλήματα χωρίς εγωισμούς, συγκρούσεις και συμφέροντα, πώς να αναπτύσσουμε την παιδεία, τον πολιτισμό και τη δουλειά για όλους. 

Ανάμεσά τους θα ξεχωρίσουμε ένα από τον Αρχάγγελο στο βορρά της Ρωσίας, που στο ίδιο πνεύμα με τα άλλα λέει σε ελεύθερη μετάφραση: «Ξέρουμε ότι θα έχετε καλύτερη ζωή, καθώς θα ζείτε σε έναν όμορφο πλανήτη και θα σχεδιάζετε την έξοδό σας στο γαλαξία. Ζηλεύουμε εσάς που θα γιορτάζετε τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, μα πιστεύουμε ότι κι εσείς θα πρέπει να ζηλεύετε λίγο εμάς, γιατί έχουμε καθαρούς στόχους, ένα λαμπρό μέλλον μπροστά μας και πολλά καθήκοντα να λύσουμε».

Όλα τα τελευταία χρόνια μας φλόμωσαν με φληναφήματα του τύπου «ζούμε το τώρα», «σβήσε το χτες, δεν υπάρχει αύριο, ζήσε το σήμερα» και άλλα παρόμοια. Μα η ζωή αδυσώπητη πάντα ήρθε να μας θυμίσει με τον πιο σκληρό τρόπο ότι μόνο χτίζοντας το μέλλον, πάνω στη γνώση (θετική ή αρνητική) του χτες, μπορεί να φτιαχτεί ένα ουσιαστικό σήμερα που αξίζει να ζεις. Και όχι ένα σήμερα-παρένθεση που θα αγωνιάς χωρίς αποτέλεσμα πότε θα κλείσει.

Ίσως είναι καιρός να ανοίξουμε κι εμείς τις χρονοκάψουλες της ιστορίας μας και να βρούμε εκεί το νήμα του χτες που θα μας πάει στο αύριο και θα κλείσει τη σάπια παρένθεση του σήμερα που μας φόρτωσαν. Βέβαια εμείς πριν 50 χρόνια, το 1967, μάλλον θα βρούμε ανθρώπους απογοητευμένους και μουδιασμένους, καθώς ξεκινούσε στη χώρα μας η ξενόφερτη χούντα. 

Ας αναλογιστούμε όμως, εκείνους τους πήρε 7 χρόνια να μετρηθούν με τα προβλήματα, τους φόβους και τις αναστολές τους και να προχωρήσουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου που σε λίγες μέρες γιορτάζουμε και την επέτειό της και στο ξετίναγμα της χούντας. Εμείς έχουμε αφήσει ήδη να κυλήσουν πάνω από 7 χρόνια από ’10 και την εφαρμογή των μνημονίων κι ακόμα καθόμαστε παραζαλισμένοι να μετράμε πληγές και λάθη.

Πρέπει να αναλογιστούμε ότι ίσως ήρθε η ώρα για μια νέα στάση απέναντι στα πράγματα. Να πούμε φτάνει και να προχωρήσουμε μπροστά. Να πούμε ξεκάθαρα ότι ήρθε η ώρα της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ. 

Της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ από τα μνημόνια και τα δεσμά τους. Της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ από όλους αυτούς που τα έφεραν, τα ψήφισαν, τα στήριξαν, τα εφάρμοσαν. Της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ από αυτούς που τα γέννησαν και τα γεννάνε συνέχεια κάθε μέρα και ένα καινούριο, κάθε μέρα και μια πληγή ακόμα, κάθε μέρα και μια αλυσίδα παραπάνω. Της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ από τις αναβολές, τις ψευδαισθήσεις, τις ψεύτικες, πρόσκαιρες και πάντα αδικαίωτες ελπίδες.

Και να προχωρήσουμε επιτέλους κι εμείς με «καθαρούς στόχους», αντιμετωπίζοντας καθημερινά τα «πολλά και δύσκολα καθήκοντα» που σίγουρα θα πρέπει να λύσουμε, για να μπορέσουμε να ατενίσουμε «ένα λαμπρό μέλλον» ξανά.